مقايسه شاخص‌هاي خشكسالي مبتني بر بارندگي با شاخص‌هاي مبتني بر تبخير و تعرق به‌منظور تعيين خشكسالي هواشناسي

دستگاه هاي پايش از ابزارهاي لازم براي مديريت خشكسالي هستند. با اين سامانه ها است كه مي توان از شدت و توسعه مكاني خشكسالي آگاهي يافت كه معمولاً با شاخص هاي خشكسالي اين مهم به انجام مي رسد. در پژوهش حاضر از شاخص هاي RAI، DPI، PN، SIAP، SPEI، و SPI براي بيان كمي خشكسالي و پهنه بندي آن در ده ايستگاه هواشناسي منتخب كشور با اقليم متفاوت استفاده شد. ابتدا داده هاي هواشناسي بارندگي از سال 1980 تا 2013 از ايستگاه هاي منتخب جمع آوري شد. سپس هر يك از شاخص ها محاسبه و شدت خشكسالي براي دوره آماري موردبررسي قرار گرفت. براي انتخاب مناسب ترين نمايه از ضريب همبستگي اسپيرمن بين شاخص خشكسالي و تغييرات بارندگي در دوره آماري موردمطالعه استفاده شد. نتايج ضريب همبستگي اسپيرمن نشان داد در ايستگاه هاي سينوپتيك تهران، زاهدان، كرمان و يزد شاخص SIAP، ايستگاه هاي گرگان، رشت و بندرعباس شاخص SPEI و در ايستگاه هاي سنندج، بيرجند و اروميه شاخص RAI با داشتن بالاترين ضريب همبستگي نسبت به ديگر شاخص ها خشكسالي هاي شديد و بسيار شديد را بهتر نشان دادند. در ارزيابي روابط همبستگي نمايه هاي زوج شده در اكثر ايستگاه ها زوج شاخص هاي RAI-SPEI، RAI-SIAP و SPEI-SIAP از همبستگي بالايي برخوردار بودند و همبستگي ساير شاخص ها با يكديگر ضعيف بود. همچنين، نتايج نشان داد شاخص هاي DPI و PN سال هاي نرمال را بهتر نشان دادند و سه شاخص RAI، SPEI و SIAP توانستند خشكسالي ها را بهتر برآورد كنند.