به‌كارگيري دماي سطح زمين مستخرج از تصاوير ماهواره‌اي به‌منظور پهنه‌بندي تبخير و تعرق مرجع

تبخير و تعرق مرجع يكي از مهم ترين پارامترهاي موردنياز جهت تعيين نياز آبي گياهان، انجام مطالعات اقليمي و هيدرولوژيكي و مديريت منابع آب است. هدف از اين پژوهش، پهنه بندي تبخير و تعرق مرجع با بهره گيري از تصاوير سنجنده MODIS بود كه در حوضه سفيدرود انجام شد. براي اين منظور، از بين محصولات سنجنده MODIS، دماي سطح زمين انتخاب و بر اساس آن، مقادير دماهاي حداقل و حداكثر روزانه هوا براي محدوده مطالعاتي با به‌كارگيري دو مدل رگرسيون خطي چندگانه و مدل غيرخطي مبتني بر ماشين بردار پشتيبان مدل سازي شد. نقشه پهنه بندي تبخير و تعرق مرجع براي محدوده مطالعاتي به روش هارگريوزساماني تهيه شد. در ادامه با بسط يك مدل رگرسيون خطي، تبخير و تعرق مرجع حاصل از روش هارگريوزساماني به تبخير و تعرق مرجع به روش فائوپنمنمانتيث تبديل و نقشه پهنه بندي آن براي منطقه مورد مطالعه استخراج شد. بر اساس تحليل هاي انجام شده، مدل هاي ماشين بردار پشتيبان و رگرسيون چندمتغيره به ترتيب براي مدل سازي دماهاي حداقل و حداكثر انتخاب و ضريب تعيين تعديل شده حاصل از اعتبارسنجي متقابل براي آن‌ها به ترتيب 0.81 و 0.92 به دست آمد. نتايج حاصله حاكي از امكان برآورد مكاني تبخير و تعرق مرجع با دقتي مناسب بر اساس الگوريتم مبتني بر استفاده تلفيقي از داده هاي ماهواره‌اي دماي سطح زمين و مدل هاي آماري بود. پهنه بندي تبخير و تعرق مرجع مي تواند براي هر منطقه دلخواه تنها با در دست داشتن اطلاعات هواشناسي چند نقطه ايستگاهي و با بهره گيري از دماهاي سطح زمين حاصل از تصاوير ماهواره‌اي استخراج شود.