مساله تاريخ مندي شعر منوچهر آتشي

The Pathology of Manouchehr Atashi's Non-Historicity of Poetry

آن نسبت هنري كه ميراث شعري يك شاعر با تاريخ روزگاران خود برقرار مي سازد، برسازنده ساخت و صورت هايي است كه شاكله اصيل چهره ادبي او را در سنجش با ساير دوره ها و نظام هاي هنري ديگر، معلوم مي دارد. شعر آتشي فارغ از توفيقي كه در القاء توانمند فضاهاي بومي جنوب ‐تالي نيماي شمال‐ به دست آورده است، از گرفت و گيرهايي نيز بي آسيب نمانده است كه خود برخاسته از غياب نگاهي تاريخ مند به هستي و انسان مدرن مي تواند بود. با تمركز بر سه فقره از شعرهاي دو دفتر «آهنگ ديگر» و «آواز خاك»، بيشتر به اين نكته التفات خواهيم يافت كه او چگونه در «خنجرها، بوسه ها و پيمان ها»، «گلگون سوار» و «ظهور»، با اشتمال سه حوزه «تاريخ»، «تراژدي» و «ادبيات اكثريت» از آن گونه فقر نگرشي رنج مي برد كه سعي نگارنده را همه بر آن داشته كه با در نظر داشت نظريه هاي ادبي منتقدان جديد و دسته بندي مناطق نقدپذير شعرها، چند و چون و كاستي آن ها را بررسي و تحليل كند.

The artistic relation that a poet's poetic heritage establishes with the history of his time is the constructor of constructions and forms that reveal the original shape of his literary face in comparison with other periods and other artistic systems. Atashi’s poems, apart from the its success in the powerful intersection of the indigenous spaces of the south – follower of Nima of the north - have not escaped any setbacks that could have arisen from the absence of a historical view of existence and modern man. Focusing on three passages from the two books Another Song (آهنگ ديگر) and Song of the Soil (آواز خاك), we will pay more attention to how he appeared in Daggers, Kisses and Covenants (خنجرها، بوسه‌ها و پيمان‌ها), Riding the Rose (گلگون‌سوار) and Reappearance (ظهور). Including the three domains of "history", "tragedy" and "majority literature", suffers from such a poverty in attitude that made the author take into account the literary theories of new critics and the classification of critical areas of poetry and explore their status and shortcomings.