درك تجربه‌ سيلاب استان خوزستان بر مبناي روايت هاي ذي نفعان: نظريه‌ داده بنياد

اين مطالعه به روش كيفي، با هدف فهم ابعاد و زواياي بحران سيلاب اواخر سال 1397 و ابتداي سال 1398 در استان خوزستان به انجام رسيده است. روش مورد استفاده در اين پژوهش، نظريه‌ داده بنياد است. داده هاي اين پژوهش از طريق مصاحبه‌ عميق و نمونه گيري هدفمندنظري با پانزده نفر از ذي نفعان مرتبط با سيلاب، گردآوري شده و براي تحليل داده ها از پنج مرحله‌ كدگذاري باز و تشخيص مفاهيم، توسعه‌ مفاهيم در جهت ابعاد و ويژگيها، تحليل داده ها براي زمينه و واردكردن فرايند به تحليل و يكپارچه سازي مقولات استفاده شد. بعد از كدگذاري، چهارده مقوله‌ اصلي از داده ها پديدار شد. مدل ظهوريافته شامل سه بعد شرايط، كنش-تعاملها و پيامدهاست. بعد «شرايط» شامل كم اهميتي لايروبي كانالها و رودخانه ها، تعدي تدريجي به حريم وبستر رودخانه ها، تمركز برنامه ريزي ها بر خشكسالي، چرخش غافلگيركننده‌ شرايط آب وهوايي و كمبود ماشين آلات و تجهيزات، بعد «كنش-تعامل»، شامل كمك رساني گسترده ولي آشفته، جلسات پي در پي مديريت بحران، فراخوان همه‌ ظرفيت هاي سازماني، تدوين استراتژي آسيب نرسيدن به انسانها، در اولويت قرار گرفتن حفاظت از شهرها، بعد «پيامدهاي انساني»، شامل افزايش تعامل مسئولان و معتمدان محلي، ارتقاي سطح مطالبات سيل زدگان، افزايش اعتماد و همبستگي اجتماعي و بعد «پيامد محيطي» شامل شكنندگي اقليمي بيشتر مناطق سيل زده است كه حول يك مقوله‌ هسته به نام حضور گسترده و مؤثر، ولي آشفته‌ سازمانها و مردم در صحنه‌ سيلاب، شكل گرفته اند.