ابهام در متافيزيك طبيعي شده: مطالعه اي موردي بررسي انواع طبيعت گرايي در مواجهه متافيزيك و فيزيك نسبيت خاص در فلسفة زمان قرن بيستم

AMBIGUITY IN NATURALIZED METAPHYSICS: a case study in the philosophy of time and theory of relativity

در اين مقاله پس از بحث مختصري درباره اصول متافيزيك سنتي، به تعريف متافيزيك طبيعي شده مي‌پردازيم. پس از آن به يك مثال ملموس از رابطه بين متافيزيك و علم در حوزه فلسفه زمان اشاره مي‌كنيم. ادعاي اول آن است كه در متون فلسفه فيزيكي كه دربارۀ نسبيت خاص تحرير شدهاند چهار نوع رهيافت كلي در مورد مساله زمان و ارتباط آن با نظريه نسبيت خاص وجود دارد. پس از آنكه به بررسي چهار رهيافت ذكر شده پرداختيم سعي خواهيم كرد وجوه طبيعي شده متافيزيكي اين نوع نگاه ها را شناسايي كنيم. پس از بررسي اين وجوه، نتيجه مي‌گيريم كه وجوه ذكر شده در فلسفه فيزيك (نسبيت خاص) به هيچ وجه متافيزيك را از متافيزيك سنتي متمايز نمي‌كنند. ادعاي پاياني اين مقاله اين است كه ابهامي اساسي در روشهاي مصاديق ادعايي متافيزيك طبيعي شده وجود دارد.

In this paper, after a brief discussion of traditional metaphysics and its guiding principles, we take a look at naturalized metaphysics. There is an agreement in the practice of naturalized metaphysics that it is continuous with science. However, it turns out that this commitment is not enough to define the discipline. Having defined what naturalized metaphysics is, a concrete example drawn from the literature on the philosophy of time is examined thoroughly. The example is taken from Putnam's famous paper on the relation of science to the problem of time. In that paper, he argued that special relativity favors the static model of time, which has a counterpart in philosophy. Based on our chosen example, four kinds of approaches to naturalized metaphysics emerge. Additionally, the naturalistic aspects of these approaches are introduced. Finally, we conclude by saying that naturalized metaphysics is not radically different from the traditional one with respect to its methods. Therefore, there is a fundamental vagueness in terms of methods in multiple instances of alleged naturalized metaphysics.