اثرات تغيير رژيمي گردشگري بر رشد اقتصادي استان‌هاي گردشگرپذير: كاربردي از مدل انتقال ملايم

اثرپذيري گسترده بخش گردشگري از نوسانات ارزي و سطوح متفاوت توسعه گردشگري در استان‌هاي مختلف در ايران، باعث مي‌شود كه اثرات گردشگري بر رشد اقتصادي استان‌ها متمايز از يكديگر باشد. بررسي اين موضوع در قالب تعيين اثرات تغيير رژيمي گردشگري بر رشد اقتصادي استان‌ها، ديدگاه برنامه‌ريزان منطقه‌اي در كشور بهبود خواهد بخشيد. از اينرو، اين مطالعه به بررسي فرضيه رشد اقتصادي مبتني بر گردشگري و اثرات تغيير رژيمي گردشگري بر رشد اقتصادي چهار استان بزرگ گردشگرپذير (اصفهان، خراسان رضوي، فارس وگيلان) پرداخته است. بدين منظور، از تكنيك هاي غيرخطي و مدل انتقال ملايم (STAR) براي سنجش اعتبار فرضيه وجود رابطه ي غيرخطي بين گردشگري و رشد اقتصادي استفاده شده است. همچنين، از عليت گرنجر براي بررسي فرضيه تحقيق در دوره مورد مطالعه 13871396 استفاده شده است. نتايج مطالعه، اثرات غيرخطي بين گردشگري و رشد اقتصادي را تاييد كرده است، بطوريكه نتايج بين استاني، رفتار متمايز و اثرات متفاوتي را نشان داده است. طبق نتايج بدست آمده، در استان هاي اصفهان و فارس، گردشگري تاثيري بر ارزش توليد ناخالص منطقه‌اي ندارد. علاوه بر اين، خطي بودن اين رابطه براي استان هاي خراسان رضوي و گيلان رد مي شود و گردشگري تاثيري به سزايي بر ارزش توليد ناخالص اين استان ها دارد. جريان غيرخطي عليت گرنجر در همه ي موارد اثبات عليت از ارزش توليد ناخالص منطقه‌اي به گردشگري را تاييد مي كند. لذا ارزش توليد ناخالص منطقه‌اي بر گردشگري تمامي استان هاي اصفهان، خراسان رضوي، فارس و گيلان تاثير قابل توجهي دارد. بنابراين مي توان توصيه نمود كه با بهبود رشد اقتصادي جهت توسعه گردشگري تلاش نمود. همچنين بايستي تصميم گيران اقتصادي وجود رابطه ي غيرخطي در ارتباط پويا ي بين گردشگري و رشد اقتصادي را براي تعيين سطح آستانه اي از منافع بالقوه توسعه گردشگري در برنامه ريزي هاي آينده مورد توجه قرار دهند.