مقايسه متغيرهاي كينماتيكي مفصل مچ پا در ورزشكاران مبتلا به بي ثباتي عملكردي مچ پا، كوپر و سالم در ‏دويدن

هدف:پيچ خوردگي مچ پا يكي از رايج ترين آسيب هاي ورزشي مي باشد. در حالي كه اثرات محدوديت هاي حركتي ايستا در تثبيت مفصل مچ پا به خوبي درك شده است، اما محدوديت هاي حركتي پويا از شفافيت كمتري برخوردار بوده و نياز به بررسي بيشتري دارند. لذا هدف از تحقيق حاضر مقايسه متغيرهاي كينماتيكي مفصل مچ پا در ورزشكاران مبتلا به بي ثباتي عملكردي مچ پا، كوپر و سالم در دويدن بود.روش بررسي:تعداد 75  ورزشكار به صورت تصادفي در قالب 3 گروه بي ثباتي عملكردي مچ پا (سن: 4/42±24/04، قد: 20/63±182/6، وزن: 7/06±73/96)، كوپر (سن: 4/96±25/56، قد: 6/97±185/44، وزن: 7/03±77/44) و سالم (سن: 40/71±26/4، قد: 6/52±183/72، وزن: 6/56±74/26) تقسيم شدند. از آزمودني ها خواسته شد تا بر روي تردميل با سرعت km/h  10  براي مدت 30 ثانيه شروع به دويدن كنند. اطلاعات كينماتيك با استفاده از دوربين سه بعدي اوپتي تراك ثبت شد و سپس با برنامه متلب جهت ساخت مدل ديناميكي و تحليل داده ها استفاده شد. جهت مقايسه سه گروه از آزمون تحليل واريانس يك راهه با سطح معناداري 0/05 استفاده گرديد.يافته ها:: نتايج تحقيق حاضر نشان داد تفاوت معناداري در دورسي فلكشن (Dorsiflexion) و اينورژن (Inversion) مچ پا بين سه گروه در لحظه تماس اوليه پا با زمين وجود دارد (0/05≤p). همچنين نتايج آزمون تعقيبي توكي نشان داد در دورسي فلكشن و اينورژن بين گروه كوپر و سالم تفاوت معناداري وجود ندارد (0/05≥p).نتيجه گيري:نتايج نشان داد گروه بي ثباتي عملكردي مچ پا دورسي فلكشن كمتر و اينورژن بيشتري نسبت به گروه كوپر و سالم در لحظه ي تماس اوليه پا با زمين دارند. همچنين تفاوت معناداري بين گروه كوپر و سالم در دورسي فلكشن و اينورژن مشاهده نشد. بنابراين استراتژي دويدن ورزشكاران بي ثباتي عملكردي مچ پا تغيير كرده و مي بايست تمركز پروتكل هاي بازتواني بر كينماتيك مفصل مچ پا در فعاليت هاي عملكردي متمركز شود تا از پيچ خوردگي هاي مكرر پيشگيري شود.