رابطۀ شرايط فيزيكي محيط كار و فشار كار با رضايت شغلي

مقدمه: صاحب‌نظران شرايط فيزيكي محيط كار و فشار كار را از متغيرهاي مهم مؤثر در رضايت شغلي مي‌دانند. هدف از اين مطالعه، بررسي رابطۀ شرايط فيزيكي محيط كار و فشار كار با رضايت شغلي است. روش بررسي: اين پژوهش، از لحاظ هدف، كاربردي و با توجه به ماهيت موضوع و اهداف آن، از نوع توصيفي همبستگي است. جامعۀ آماري آن، تمام كاركنان يكي از شركت‌هاي پتروشيمي عسلويه در سال 1399 و تعداد نمونه 290 نفر، كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. در اين مطالعه، مفهوم رضايت شغلي و اجزاي تشكيل‌دهنده آن، از شاخصJob Descriptive Index، پرسش‌نامۀ رضامندي مينه‌سوتا (MSQ) و مدل ويژگي‌هاي شغلي (JCM) استخراج و براي سنجش متغيرهاي شرايط فيزيكي محيط كار و فشار كاري از پرسشنامۀ محقق‌ساخته استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS و از روش‌هاي آماري توصيفي، نظير جداول يك‌بعدي، ميانگين و روش‌هاي استنباطي، نظير تحليل‌عاملي، ضريب همبستگي و رگرسيون بهره گرفته شد. نتايج: ميانگين نمرۀ رضايت شغلي 04/67، شرايط فيزيكي محيط كار 69/40 و فشار كار 17/60 است. همبستگي بين رضايت شغلي و شرايط فيزيكي محيط كار و فشار كاري، در سطح معني‌داري 01/0 به ترتيب، معادل 407/0 و 428/0 است. 496/0R= و 246/0 R2= محاسبه شد. ضريب رگرسيون نيز به ترتيب 298/0 و 321/0 است. نتيجه‌گيري: نتايج نشان مي‌دهد نمرۀ رضايت شغلي بالا تر از متوسط، شرايط فيزيكي محيط كار پائين‌تر از متوسط و فشار كار بالاتر از متوسط است. بين رضايت شغلي و شرايط فيزيكي محيط كار رابطۀ مستقيم و بين رضايت شغلي و فشار كار رابطه معكوس است. واژه‌هاي كليدي: رضايت شغلي، شرايط فيزيكي محيط كار، فشار كار