اثر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر علائم روان‌شناختي، سبك هاي مقابله اي و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2

هدف: هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پريشاني هاي روان شناختي، سبك هاي مقابله اي و كيفيت زندگي و ادراك بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش ها: تحقيق كاربردي حاضر از نوع شبه آزمايشي پيش آزمون پس آزمون و پيگيري همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مراكز درماني و انجمن ديابت شهر تهران بود. نمونه گيري به صورت داوطلبانه در دسترس بود افراد پس از انتخاب، به صورت تصادفي ساده در دو گروه درمان پذيرش و تعهد (20=n)، و گروه كنترل (20=n) جايگزين شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي كيفيت زندگي، پاسخ هاي مقابله، ادراك بيماري، مقياس پريشاني روان شناختي جمع آوري شد. درمان بر مبناي پذيرش و تعهد (9 جلسه 90 دقيقه اي به صورت هفتگي) در گروه مداخله اجرا شد. داده ها با نرم افزار SPSS تجزيه و تحليل شدند.نتايج: بين دو گروه مداخله و كنترل در زمينه هاي پريشاني روان شناختي، تصوير بدني و باورهاي اختلال خوردن تفاوت معناداري وجود دارد (0/05 PValue);ميانگين پريشاني روان شناختي، سبك هاي مقابله اي هيجان مدار و توجه گرداني در گروه مداخله در پس آزمون پايين تر از گروه كنترل بود (0/01 PValue). همچنين ميانگين سبك هاي مقابله اي مساله مدار، سرگرمي اجتماعي، كيفيت زندگي و ادراك از بيماري در گروه مداخله در پس آزمون بالاتر از گروه كنترل بود (0/01 PValue). نتيجه گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد تأثير معناداري بر پريشاني روان شناختي، سبك هاي مقابله اي، كيفيت زندگي و ادراك بيماري دارد بنابراين به منظور كاهش مشكلات رواني اجتماعي و بهبود كيفيت زندگي در بيماران ديابتي نوع 2 پيشنهاد مي گردد.