ارتباط حمايت اجتماعي با سندرم آشيانه خالي در زنان ميانسال شهرستان اهواز

هدف: حمايت اجتماعي ارتباط قوي با افسردگي دارد. افراد با سندرم آشيانه خالي كه به تنهايي زندگي مي كنند كيفيت زندگي پايين تر و ارتباط اجتماعي ضعيف تري دارند. فقدان حمايت اجتماعي قوي ممكن است باعث كاهش احساس مثبت و كاهش سلامت رواني شود. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي ارتباط حمايت اجتماعي با سندرم آشيانه خالي در زنان ميانسال شهرستان اهواز سال 1399انجام شده است. روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي به روش مقطعي بود. نمونه ها به تعداد 600 نفر با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي ساده طي شش ماه اول سال 1399 انتخاب شدند. داده هاي پژوهش با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، پرسشنامه احساس تنهايي يوكلا، پرسشنامه حمايت اجتماعي واكس، جمع آوري گرديد. داده ها با روش هاي آماري كاي اسكوئر، آزمون تي مستقل، ضريب همبستگي پيرسون و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: فراواني سندرم آشيانه خالي 40 درصد محاسبه گرديد. ميانگين سني افراد در گروه با سندرم آشيانه خالي 5848 سال و در گروه بدون سندرم آشيانه خالي 6355 سال بود. نتايج ارتباط معناداري بين سندرم آشيانه خالي با حمايت اجتماعي (P-Value 0.0001).) نشان داد. نتيجه گيري: سندرم آشيانه خالي در جامعه مورد بررسي شيوع بالايي دارد و با توجه به ارتباط آن با حمايت اجتماعي مي توان از برنامه هايي با محوريت حمايت اجتماعي براي پيشگيري و درمان اين سندرم استفاده كرد.