اثربخشي معنويت‌درماني بر كيفيت خواب، تاب‌آوري و اضطراب مرگ سالمندان

هدف: تعدد و تنوع استرس هايي كه افراد در دوران سالمندي با آن روبرو مي شوند، توجه به مقوله سلامت روان و به خصوص تاب آوري را در دوره سالمندي و به ضرورت تبديل كرده است. هدف پژوهش حاضر، اثربخشي معنويت درماني بر كيفيت خواب، تاب آوري و اضطراب مرگ سالمندان بود. روش ها: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون و پيگيري همراه با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي سالمندان مقيم در خانه سالمندان شهر شيراز در سال 1398 بودند كه از بين آن ها 30 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه معنويت درماني (15=n) و گروه گواه (15=n) گماشته شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه تاب آوري (كانر ديويدسون)، مقياس اضطراب مرگ (كالت لستر) و پرسشنامه كيفيت خواب پيتزبورگ (بويس) به دست آمد. داده ها با روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و نرم افزارSPSS تحليل شد. سطح معناداري آزمون ها 0.05 در نظر گرفته شد. نتايج: نتايج نشان داد كه آموزش معنويت درماني به طور معناداري منجر به بهبود كيفيت خواب (اثر گروه: P-Value 0.001؛ اثر زمان: P-Value 0.001؛ اثر زمان* گروه: P-Value 0.001)، تاب آوري (اثر گروه: P-Value 0.001؛ اثر زمان: P-Value 0.001؛ اثر زمان* گروه: P-Value 0.001)، اضطراب مرگ (اثر گروه: P-Value 0.001؛ اثر زمان: P-Value 0.001؛ اثر زمان* گروه: P-Value 0.001 در گروه آزمايش در پس آزمون شده است. اما در نمرات كيفيت خواب و تاب آوري و اضطراب مرگ در گروه گواه تغييري مشاهده نشد. نتيجه گيري: براساس يافته هاي اين پژوهش مي توان از معنويت درماني گروهي در جهت بهبود كيفيت خواب، تاب آوري و اضطراب مرگ سالمندان استفاده كرد.