بسترهاي انسان‌شناختي حكمت صدرايي در تعامل ميان علم ديني و دانش روانشناسي

تعامل ميان علم ديني و دانش روز، از دغدغه‌هاي كنوني جوامع اسلامي به‌شمار ميرود. در اين تحقيق، بسترهايي كه فلسفة صدرايي از منظر انسان‌شناختي فراهم آورده تا علم ديني و دانش روانشناسي بتوانند به تعامل و تبادل دانشي بپردازند، مورد پژوهش قرار گرفته است. بعبارت روشنتر، هدف تحقيق آن است كه نشان دهد علم ديني و دانش روانشناسي نوين، در بستر انسان‌شناسي فلسفي ـ ‌‌‌بعنوان يكي از مباديِ دانشي اين دو عرصة علمي‌‌ـ داراي چه زمينه‌هاي تعاملي‌يي است. براي تحقق اين امر، با بررسي كتابخانه‌‌يي و تحليل محتوايي، زمينه‌هاي مزبور مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. نتيجة تحقيق آن است كه فلسفة صدرايي بلحاظ مبانيِ انسان‌شناختي، در دو بستر كليِ «علم‌شناختي» و «مفهوم‌شناختي»، زمينة تعاملي مناسبي براي تبادل اطلاعات ميان علم ديني و دانش روانشناسي فراهم نموده است. انسان‌شناسي فلسفي با تبيين صحيح غايت، روش، ابزار، منبع، ساختار و معيارِ علم ديني و دانشِ روانشناسي، زمينة لازم براي ارتباط دو جانبه» اين علوم را در بستر «علم‌شناختي» مهيا كرده است. در زمينة «مفهوم‌شناسي» نيز حكمت صدرايي، با تبيين ماهيت و كاربست مفاهيمي نظير «انگيزه»، «عشق» و «معناي زندگي» از منظري انسان‌شناختي، بستر تعامليِ مناسبي براي تبادل دانشي ميان اين دو عرصه علمي ـ‌‌‌بلحاظ مفهومي‌ـ ايجاد نموده است.