رهيافت قرآني و روايي بر حقيقت ادراكي نفس با تبيين هاي صدرايي

شناخت وجود ادراكي نفس و مراتب آن و نيز نحوه استحضار اعمال براي نفس، در حيات اخروي، از منظر آيات و روايات با بهره مندي از تبيين هاي صدرايي، مسئله اصلي اين نوشتار است. ضرورت جستار بر اين مسئله با ملاحظه سفارش هاي مؤكد معصومين بر معرفت نفس، پرواضح است. بر اساس اين نوشتار كه با شيوه اسنادي ـ تحليلي سامان پذيرفته است؛ مشخص مي شود كه حقيقت نفس انسان از سنخ ادراك است و ازدياد مدرَكات، منجر به اتساع نفس و صعود آن تا مرتبه عالي عقل مي شود. در اين ميان توجه به كاركرد قوه خيال كه از منظر صدرا امري مجرد است؛ چگونگي ظهور صور روحاني، متناسب با ملكات راسخه نفساني هم در دنيا و هم بعد از مرگ را در پرتو قيام صدوري اعمال به نفس آشكار مي سازد و در نهايت مراد تعبير قرآن كريم: «لَهُمْ‏ ما يَشاؤُنَ‏ فِيها» كه نعم بهشتي منوط به اراده بهشتيان شده است، به وضوح روشن مي شود.