رابطه «ايمان» و «عمل صالح» با محوريت آيات قرآن

سؤال اصلي تحقيق حاضر اين است كه آيات قرآن چه رابطه و تعاملي را بين ايمان و عمل صالح ترسيم مي كند؟ اين نوشتار سعي دارد با تحليل آيات ناظر به ايمان و عمل صالح، ديدگاه قرآن در خصوص رابطه و تأثير متقابل آنها را ارائه نمايد. در اين تحقيق با بررسي آيات متعدد و اشاره به دو ديدگاه مهم دست يافتيم؛ ايمان از نگاه قرآن، عمل ارادي و تصديق و گرايش قلبي است كه بر اساس عقل عملي به خدا، نبوت، معاد و ديگر اصول اعتقادي تعلق مي گيرد. اين گرايش مغاير با علم، ولي متوقف بر آن است كه پس از معرفت لازم نسبت به متعلقات ايمان كه مصداق عقل نظري است، تحقق مي يابد. عمل صالح رفتاري است كه علاوه بر صورت زيبا، سيرت نيكو و حسن فاعلي نيز لازم دارد. اساس سيرت نيكو، ايمان و انگيزه الهي است. تنها چنين عملي از نظر قرآن مستحق پاداش الهي است. عمل صالح از نگاه قرآن در حقيقت ايمان دخالت ندارد، ولي ايمان عامل اصلي عمل صالح و شرط قبولي آن مي باشد. از سوي ديگر عمل صالح نه تنها در مقام اثبات نشانه ايمان است، بلكه در مقام ثبوت باعث افزايش و كمال ايمان است.