از نفس افتاده (دراهميت حفاظت از محيط‌ زيست دريايي)

»وقتي از آلودگي دريايي حرف ميزنيم، از چه حرف ميزنيم؟!« ِ خيلي از ما، پاسخ به اين سؤال نبايد زياد سخت به نظر باشد. اما همين كه جامعهي جهاني از پس قرنها آلودگي دريايي ـــ كمي بيش از نيم قرن گذشته ـــ دغدغهي مقابله با آن را در سر پرورانده، نشان ميدهد كه پاسخ به آن چنانكه بايد آسان نبوده است! چرا كه آنروزها خيلي از علماي قوم بر اين باور بودند كه درياها و اقيانوسها آنقدر وسيع هستند كه خود توانايي آن را دارند كه هر نوع آلودگي را از ِ بين ببرند! اما گويا پس از حادثهي سال 1967 تانكر نفتي »توري كانيون« بود كه قدمهاي پرشتاب بينالمللي در راه حفاظت از محيط زيست دريايي و به تبع آن، جلوگيري از ِ آب درياها برداشته شد. شايد ا گر تانكر نفتكش 118 آلودگي ُني توري كانيون، كه در ليبريا ثبت شده بود، 60 هزار هزار ت تن نفت خام خليج فارس را پس از برخورد با صخرههاي استونز و دونيمهشدن تانكر به دريا نميريخت، مسئلهي آلودگي دريايي در كنوانسيونهاي مختلف سازمان ملل ِ 28 ژانويه متحد مطرح نميشد. اين حادثه، و انفجار 1969 ِ چاه نفت »سانتا باربارا« در ساحل كاليفرنيا، كه بر اثر پاشيدهشدن بيش از سه ميليون بشكه نفت، دهها هزار موجود دريايي كشته شدند، باعث شد تا چند سال بعد )1973 ،)مهمترين معاهدهي بينالمللي حفاظت از محيط ُ ل« شكل بگيرد و پس از اصالح آن، زيست دريايي با نام »مارپ طبق توافقنامهي 1978 ،در دوم ا كتبر 1983 ،الزماالجرا شود. اين كنوانسيون بينالمللي كه با نام »مارپل 78/73 » شناخته ميشود، وظيفهي خود ميداند از آلودگيهاي ناشي از كشتيها جلوگيري كند.