اثر 8 هفته هايپوكسي نورموباريك روزانه (60دقيقه) بر محتواي PGC-1α عضله نعلي، مقاومت به انسولين و گلوكز ناشتا در رت‌هاي مبتلا به ديابت نوع2

The effect of eight weeks of daily normobaric hypoxia (60 minutes) on PGC-1α content of soleus muscle, insulin resistance, and fasting glucose in type 2 diabetic rats

مقدمه: مشاهده شده محتواي PGC-1α در بيماري ديابت نوع 2 كاهش مي‌يابد. به علاوه، هايپوكسي به عنوان يك مداخله‌گر درماني جديد در ديابت نوع 2 معرفي شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسي اثر 8 هفته هايپوكسي نورموباريك روزانه (60دقيقه) بر محتواي PGC­1α عضله نعلي، مقاومت به انسولين و گلوكز ناشتا در رت‌هاي مبتلا به ديابت نوع2 بود. روش بررسي: 24 سر رت نر ويستار به سه گروه كنترل، ديابتي و هايپوكسي ديابتي تقسيم شدند. در گروه‌هاي ديابتي القا ديابت با روش HFD-STZ انجام شد. طرح شامل 8 هفته، 5 جلسه در هفته و 60 دقيقه قرارگيري در هايپوكسي نورموباريك با اكسيژن 14/4% در گروه هايپوكسي ديابتي در هر جلسه بود. پس از اتمام طرح، نمونه بافت و خون جهت آناليز استخراج شد. آناليز آماري به وسيله تحليل واريانس يكراهه انجام شد. يافته‌ها: نتايج آناليز واريانس در هر سه متغير تفاوت معني‌دار را نشان داد (0/0001=p). نتايج آزمون تعقيبي تفاوت معني‌داري بين گروه‌هاي كنترل و ديابتي (0/0001=p)، كنترل و هايپوكسي ديابتي(0/0001=p) و ديابتي با هايپوكسي ديابتي (0/009=p) در متغير PGC-1α نشان داد. همچنين آزمون تعقيبي بين هر سه گروه تفاوت معني‌دار (0/0001=p) را در متغيرهاي گلوكز ناشتا و مقاومت به انسولين نشان داد. بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به تأثير هايپوكسي نورموباريك بر افزايش PGC-1α، كاهش گلوكز ناشتا و مقاومت به انسولين، مي‌توان از هايپوكسي نورموباريك به عنوان استراتژي درماني جديد در ديابت نوع 2 استفاده كرد.

Background: It has been observed that PGC-1α content decreases in type 2 diabetes. In addition, hypoxia has been introduced as a new therapeutic intervention in type 2 diabetes. Therefore, the aim of this study was to evaluate the effect of eight weeks of daily normobaric hypoxia (60 minutes) on PGC-1α content of soleus muscle, insulin resistance, and fasting glucose in type 2 diabetic rats. Materials and methods: In this study, 24 male Wistar rats were divided into three groups: control, diabetic, and diabetic hypoxia. In diabetic groups, induction of diabetes was performed by HFD-STZ method. The plan consisted of eight weeks, five sessions per week and 60 minutes of exposure to normobaric hypoxia with 14.4% oxygen in the diabetic hypoxia group in each session. At the end, tissue and blood samples were extracted for analysis. Statistical analysis was performed by one-way analysis of variance. Results: The results of analysis of variance showed a significant difference in all three variables (p=0.0001). The results of post hoc test indicated a significant difference in PGC-1α between control and diabetic groups (p=0.0001), between control and diabetic hypoxia (p=0.0001), and between diabetic and diabetic hypoxia (p=0.009). Also, the post hoc test among three groups showed a significant difference (p=0.0001) in variables of fasting glucose and resistance to insulin. Conclusion: Due to the effect of normobaric hypoxia on the increase of PGC-1α, the decrease of fasting glucose, and resistance to insulin, normobaric hypoxia can be used as a new treatment strategy in type 2 diabetes.