سرزمين سرخ شگفتي ها

هر كسي از ظن خود يار اين جزيره ميشود. بعضيها آن را بهشت زمينشناسان ميدانند و برخي ديگر به سكوت اشاره اسرارآميزش ميشناسندش. بعضي طبيعت بكرش را مثال ميزنند و برخي براي ديدن ساحل سرخ و نقرهاياش كيلومترها رنج سفر را بر خود هموار ميكنند. »هرمز« اما همه اينها هست و نيست. اصال زيباييهايش در كلمهها خالصه نميشود. عجايبش را بايد با چشم خود ببيني و خاكش را با دست خود لمس كني. پا كه در اسكله ميگذاري، موتور سهچرخههايي را ميبيني كه رايجترين وسيله نقليه جزيره به شمار ميروند. كمي آنطرفتر، سازهاي گلي كه نماينده اين آب و خاك است، توجهات را جلب ميكند؛ سازهاي كه سمت راستش كافه و سمت چپش ايستگاه كرايهي دوچرخه است. از اينجا به بعد اگر عكسهاي جزيره را ديده باشي، دل توي دلت نيست كه خودت را به ساحل سرخ يا درهي مجسمهها برساني؛ به َفِّنغ، به قلعهي پرتغاليها، به همهي هرمز، اين سرزمين شگفتانگيز.