برنامه‌‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه شهيد بهشتي؛ نقاط قوت ناكافي

Faculty Development Programs at Shahid Beheshti University: Insufficient Strengths

مقدمه: برنامه‌‌هاي بالندگي هيئت علمي شامل همه اشكال پشتيباني‌‌هاي سازماندهي شده براي كمك به بلوغ اعضاي هيئت علمي به عنوان مدرسان، محققان، و شهروندان ‌دانشگاه‌‌ها، حرفه‌‌ها و جوامع بزرگتر است. طراحي نظام‌مند و ارائه برنامه‌‌ها و فعاليت‌‌هاي نوآورانه در جهت بالندگي هيئت علمي يكي از راه‌‌هاي رشد و پيشرفت نظام دانشگاهي است. به دليل اهميت اين برنامه‌ها و نقش تاثيرگذار آنها بر كيفيت نظام دانشگاهي، لازم است كه ارتقاي كيفيت اين برنامه‌ها همواره مدنظر مديران دانشگاهي باشد. ارزيابي اين برنامه‌‌ها و شناسايي نقاط قوت آن‌ها، مي‌تواند تسهيلگر تدوين خطوط راهنمايي براي برگزاري اين برنامه‌‌ها با كيفيت بالاتر باشد. از اين رو اين پژوهش با هدف ارتقاي كيفيت برنامه‌‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه شهيد بهشتي، درصدد شناسايي نقاط قوت آن از ديدگاه اساتيد دانشگاه، به عنوان ذي‌نفعان اوليه برآمد. روش ها: در طرحي كيفي و پديدارشناسانه، مصاحبه‌‌هاي نيمه‌ساختاريافته‌اي با 29 نفر از اساتيد دانشگاه شهيد بهشتي انجام و از آنان درباره نقاط قوت برنامه‌‌هاي بالندگي هيئت علمي دانشگاه سوال شد. مصاحبه‌‌هاي پياده‌سازي شده با استفاده از رويكرد اشتراوس-كوربين كدگذاري شدند. يافته‌‌ها: در نهايت سه نقطه قوت براي اين برنامه‌‌ها شناسايي شد كه عبارتند از: «مدرسان برجسته»، «موضوعات و محتواي مناسب» و «روش‌هاي ياددهي-يادگيري اثربخش». نتيجه‌گيري: شناسايي تنها سه نقطه قوت براي برنامه‌هاي بالندگي نشان‌دهنده اين است كه برنامه‌هاي ياد شده از كيفيت لازم برخوردار نبودند و نيازمند بازنگري اساسي در اقدامات سياستگذاري، برنامه‌ريزي و اجرا هستند.

Introduction: Faculty development programs include all types of systematic support to improve faculty members as teachers, researchers, and citizens of universities, professions, and larger societies. Developing systematic and innovative faculty development programs is among the ways of improving the academic system. Due to the significance of such programs and their effective role in the quality of academic systems, it is essential for university managers to enhance the quality of such programs. Identifying and assessing the strengths of such programs can serve as an accelerator in setting guidelines for holding higher quality programs. For this reason, the present study was an attempt to identify the strengths of faculty development programs from the perspective of faculty members themselves, as the immediate stakeholders of the programs. Methods: Using semi-structured interviews in a qualitative and phenomenological design, 29 lecturers at Shahid Beheshti University were asked about their attitudes on the strengths of the faculty development programs. The transcribed interviews were coded using the Strauss and Corbin framework. Results: Three strengths were identified for the programs: “prominent lecturers”, “suitable topics and content” and “effective teaching-learning methods”. Conclusion: Identification of only three strengths for faculty development programs indicates that the mentioned programs lack the necessary quality and that fundamental revisions in policy-making, planning, and implementation are called for.