پديد آورندگان :
غلامي، حميدرضا دانشگاه علوم پزشكي بقيه الله - كميته تحقيقات دانشجويي - دانشكده پرستاري، تهران، ايران , وفادار، زهره دانشگاه علوم پزشكي بقيه الله - دانشكده پرستاري - مركز تحقيقات مديريت سلامت - گروه داخلي–جراحي، تهران، ايران
كليدواژه :
برنامه آموزشي , پرستاري نظامي , ايران , هندوستان , آمريكا
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: جهت ارتقا آموزش پرستاري نظامي در ايران، انجام مطالعات تطبيقي و بهره گيري از راهبردهاي تجربه‌شده در دانشگاه‌هاي ساير كشورها امري ضروري است. پژوهش حاضر به مقايسه توصيفي و تطبيقي برنامه هاي آموزش پرستاري نظامي در سه كشور ايران، آمريكا و هندوستان پرداخته است.
روش‌ها: مطالعه تطبيقي و توصيفي –تحليلي در سال 1399 انجام شد. داده ها با جستجوي اينترنتي در دانشگاه‌هاي نظامي ايران، آمريكا و هندوستان، با كليدواژه‌هاي پرستاري نظامي، آموزش پرستاري، برنامه درسي و با مروري بر تاريخچه و عناصر برنامه درسي اين دانشگاه‌ها جمع آوري شد. جهت انجام مطالعه تطبيقي از الگوي Beredy استفاده شده و نظام‌هاي آموزشي مورد مطالعه در چهار مرحله توصيف، تفسير، هم‌جواري و مقايسه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.
يافته‌ها: نظام‌هاي آموزشي پرستاري نظامي در هر سه كشور، با اتكا بر دانش پايه‌اي حرفه پرستاري و با رويكردي نظامي ارائه مي‌شود، ساختار اصلي آن شامل چشم‌انداز، رسالت، مأموريت، اهداف، ضوابط پذيرش، راهبردهاي آموزش و ارزشيابي دانشجويان است. مأموريت برنامه آموزشي در هندوستان و ايران مبتني بر ارائه خدمات انساني در موقعيتهاي بحراني و سلامت جوامع بشري است، ولي در آمريكا مبتني بر برتري و رهبري جهاني است. رويكرد غالب در برنامه آموزشي در آمريكا و هندوستان توجه به تفاوتهاي فرهنگي، عملكرد تيمي و آموزش تيم محور، ارائه واحدهاي اختياري و منعطف بودن واحدهاي آموزشي است ولي در ايران توسعه اخلاق حرفه‌اي و اسلامي، آموزش فرد محور، آموزش‌هاي متمركز و توسعه توانمندي‌هاي سازماني است. در آمريكا و هندوستان تخصصي سازي در پرستاري نظامي متناسب با نيازهاي نيروهاي هوايي، دريايي و زميني انجام مي‌شود ولي در ايران، آموزش پرستاري نظامي به صورت كلي و بيشتر در جهت پاسخگويي به موقعيتهاي بحراني وجنگي است.
نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها، برنامه آموزشي پرستاري نظامي در ايران در بُعد نظري كيفيت و اعتبار علمي بالايي دارد، ولي در ضوابط پذيرش دانشجو، نيازسنجي آموزشي، توسعه ابزارهاي سنجش شايستگي هاي فراگيران، اعتبارسنجي محتواهاي آموزشي و تخصصي‌سازي (متناسب با نيازهاي يگان هاي هوايي، زميني، دريايي) نياز به بازنگري، اصلاح و ارتقاء دارد.
چكيده لاتين :
Background and Aim: In order to promote military nursing education in Iran, it is necessary to conduct
comparative studies and use the strategies experienced in universities in other countries. The present study has a
descriptive and comparative comparison of military nursing education programs in three countries: Iran, the
United States and India.
Methods: A comparative and descriptive-analytical study was conducted in 2020. Data were collected by
searching the Internet in military universities of Iran, USA and India, with the keywords of military nursing,
nursing education, curriculum and reviewing the history and curriculum elements of these universities. Beredy
model was used for comparative study and the educational systems were analyzed in four stages of description,
interpretation, proximity and comparison.
Results: Military nursing education systems in all three countries are based on the basic knowledge of the
nursing profession and are presented with a military approach. Its main structure includes vision, mission, goals,
admission criteria, training strategies and student evaluation. The mission of the educational program in India and
Iran is based on providing humanitarian services in critical situations and the health of human societies, but in the
United States it is based on global excellence and leadership. The predominant approach in the curriculum in the
United States and India is to pay attention to cultural differences, teamwork and team-based training, providing
optional units and flexibility of training units, but in Iran is the development of professional and Islamic ethics,
individual-centered training, and development organizational capabilities. In the United States and India,
specialization in military nursing is tailored to the needs of the air, naval, and ground forces, but in Iran, military
nursing training is more general and more responsive to crisis and war situations.
Conclusion: Based on the findings, the military nursing training program in Iran has high quality and scientific
validity in the theoretical dimension, but in terms of student admission, educational needs assessment,
development of learner competency assessment tools, accreditation of educational content and specialization
(appropriate to the needs of air, naval and ground units) needs to be revised, improved and upgraded.
