اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي (DBT) بر تنظيم هيجان و كنترل تكانش‌گري سربازان داراي سابقه خودزني

The Effectiveness of Dialectical Behavioral Therapy (DBT) on Emotion Regulation and Impulse Control of Soldiers with a Self-Reporting Experience

مقدمه: هدف مطالعه حاضر، بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر تنظيم هيجان و كنترل تكانش‌گري سربازان داراي سابقه خودزني بود. روش كار: در يك طرح پژوهشي نيمه‌آزمايشي تعداد 20 نفر سرباز كه داراي علائم خودزني بودند بر اساس ملاك‌هاي ورود به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش (10 نفر) و گروه كنترل در انتظار درمان (10 نفر) اختصاص داده شدند. مشاركت‌كنندگان گروه آزمايش 12 جلسه مداخله درمان رفتاردرماني ديالكتيكي (DBT) به صورت گروهي دريافت نمودند. مشاركت‌كنندگان هر دو گروه در سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري 2 ماهه به وسيله آزمون پرسشنامه كنترل تكانش‌گري بارت (B I S-11)، پرسشنامه تنظيم شناختي- هيجاني گارنفسكي (CERQ-P) و پرسشنامه رفتارخودآسيبي گراتز (GISB) مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌ها با روش آماري تحليل واريانس با اندازه‌گيري‌هاي مكرر و با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS-22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌ها، نشان داد كه درمان مبتني بر رفتاردرماني ديالكتيك گروهي بر اصلاح راهبردهاي تنظيم هيجان سربازان داراي سابقه خودآسيبي تاثير مثبت داشت و همچنين آموزش رفتاردرماني ديالكتيكي به شكل گروهي بر كاهش تكانش‌گري سربازان تاثير مثبت داشت. همچنين اين درمان روي برخي از خرده‌مقياس‌هاي تنظيم هيجان و تكانش‌گري سربازان داراي سابقه خودآسيبي اثربخش بوده است. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه رفتاردرماني ديالكتيكي به طور معناداري در افزايش تنظيم هيجان و كنترل تكانش‌گري سربازان داراي سابقه خودزني موثر مي‌باشد.

Introduction: The purpose of the present study was to investigate the effectiveness of dialectical behavior therapy on emotion regulation and impulsivity control in self-reported soldiers. Methods: In a quasi-experimental research design, 20 soldiers with self-harm symptoms were selected based on available sampling criteria and randomly divided into two experimental groups (10 subjects). an‎d the control group (n = 10). Experimental group received 12 sessions of dialectical behavior therapy intervention in both groups. Participants in both groups were evaluated by Barratt Impulsiveness Scale (BIS-11), Garnefsky Cognitive-Emotional Regulation Questionnaire (CERQ-P), and the Self-Behavior Questionnaire Gratz (GISB) in three stages of pre-test, post-test, and 1-month follow-up. Data were analyzed by repeated measure ANOVA and SPSS software. Results: The results showed that group-based dialectical behavior therapy had a positive effect on the modification of emotion regulation strategies in soldiers with a history of self-injury and group dialectic behavior therapy training had a positive effect on reducing impulsivity. It has also been effective on some subscales of emotion regulation and impulsivity of soldiers with a history of self-harm. Conclusion: The results showed that dialectical behavior therapy has a significant effect on increasing emotion regulation and impulsive control of soldiers with a history of self-harm.