عنوان مقاله :
مقايسه اثربخشي آموزش تاب‌آوري و تنظيم هيجان بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي
عنوان به زبان ديگر :
Comparing the Effectiveness of Teaching Resilience and Emotion Regulation on the Life Quality and Self-Efficacy of the Mothers of the Children Suffering from Cerebral Paralysis
پديد آورندگان :
توفيقي، زهرا دانشگاه آزاد اسلامي، واحد اصفهان(خوراسگان)، اصفهان، ايران , آقايي، اصغر دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان(خوراسگان) - گروه روان شناسي، اصفهان، ايران , گل پرور، محسن دانشگاه آزاد اسلامي واحد اصفهان(خوراسگان) - گروه روان شناسي، اصفهان، ايران
كليدواژه :
تاب‌آوري , تنظيم هيجان , خودكارآمدي , كيفيت زندگي , فلج مغزي
چكيده فارسي :
مقدمه و هدف: بروز بيماري‌هاي فيزيولوژيك و مزمن سلامت روان والدين و به خصوص مادران را تحت تاثير قرار مي‌دهد. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي مقايسه اثربخشي آموزش تاب‌آوري با تنظيم هيجان بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي شهر شيراز در سال 1396 بود. در اين پژوهش از روش نمونه‌گيري غيراحتمالي در دسترس و گمارش تصادفي استفاده شد. پس از انتخاب حجم نمونه و گمارش آنها در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه، گروه‌هاي آزمايش مداخلات آموزشي را طي سه ماه به صورت هفته‌اي يك جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه كيفيت زندگي (سازمان بهداشت جهاني، 1993) و خودكارآمدي (شرر و آدامز، 1982) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل داده‌ها نشان داد كه آموزش تاب‌آوري و تنظيم هيجان بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي موثر بوده است. در حالي‌كه بين اثربخشي اين دو روش بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي تفاوت معنادار مشاهده نشد.
نتبيجه‌گيري: بر اساس نتايج پژوهش حاضر مي‌توان از آموزش تاب‌آوري و تنظيم هيجان جهت بهبود كيفيت زندگي و خودكارآمدي مادران داراي كودكان مبتلا به فلج مغزي استفاده نمود.
چكيده لاتين :
Introduction and purpose: The emergence of physiologic and chronic diseases influences the parents’ (especially the mothers’) mental health. Therefore the present study was conducted aiming to compare the effectiveness of teaching resilience and emotion regulation on the life quality and self-efficacy of the mothers of the children suffering from cerebral paralysis.
Material and methods: It was a quasi-experimental study with pretest, posttest, control group and two-month follow-up design. The statistical population included all the mothers of the children with cerebral paralysis in the city of Shiraz in 2017. Non-probable available sampling method and random replacement were used in the present study. After selecting the sample size and replacing them into experimental and control groups, the experimental group received ninety-minute teaching interventions during three months once a week. The applied questionnaires were life quality questionnaire (World Health Organization, 1993) and self-efficacy (Shrer and Adams, 1980). The data from the study were analyzed through repeated measurement ANOVA.
Findings: The data from the study showed that teaching resilience and emotion regulation has been effective on the life quality and self-efficacy of the mothers of the children with cerebral paralysis while there was not observed any significant difference between effectiveness of these two methods on life quality and self-efficacy.
Conclusion: Based on the results of the present study, resilience and emotion regulation training can be used to improve the quality of life and self-efficacy of mothers with children with cerebral palsy.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پزشكي دانشگاه علوم پزشكي مشهد
