بررسي تاثير فعاليت هاي ورزشي اوقات فراغت بر كيفيت زندگي وعلايم باليني بيماران پمفيگوس ولگاريس

The Effect of Leisure Time Physical Activities on Quality of Life and Clinical Symptoms of Pemphigus Vulgaris

مقدمه: بيماري پمفيگوس ولگاريس يك بيماري پوستي مخاطي تاولي خود ايمني و مزمن است، كه بر روي كيفيت زندگي بيماران تاثير منفي دارد. در مطالعات مختلف خصوصا بيماريهاي مزمن اثر ورزش و فعاليتهاي بدني اوقات فراغت بعنوان يك روش مفيد و بي ضرر بر بهبود كيفيت زندگي و بهبود علايم بيماري گزارش شده است اين مطالعه هدف بررسي تاثير فعاليت ورزشي اوقات فراغت به عنوان يك روش مفيد و بدون عارضه بركيفيت زندگي و علايم باليني بيماران پمفيگوس مي باشد. روش كار: اين مطالعه يك كار آزمايي باليني تصادفي بوده كه 76 بيمار مبتا به بيماري پمفيگوس ولگاريس وارد مطالعه شدند و بصورت تصادفي به دو گروه مساوي شاهد و مداخله تقسيم شدند. پرسشنامه هاي DLQI ، اطلاعات دموگرافيك توسط بيماران و شاخص PDAI توسط پزشك متخصص پوست در دو زمان قبل و بعد از مداخله ثبت گرديد. مداخله، شامل فعاليتهاي ورزشي اوقات فراغت به صورت پياده روي در پارك بمدت 60 دقيقه به طول 8 هفته، هر هفته سه جلسه و بصورت يك روز در ميان اجرا شد. براي مقايسه دو نمونه كمي از آزمون تي مستقل و براي مقايسه دو نمونه كمي وابسته از آزمون تي زوجي و در موارد غير نرمالاز معادل هاي ناپارامتري آنها استفاده شد. تمام تحليل هاي آماري توسط نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شده است. يافته ها: فعاليتهاي ورزشي اوقات فراغت باعث بهبود معني دار كيفيت زندگي بيماران گروه مداخله در مقايسه با گروه شاهد پس از 8 هفته شد ) 7.5 ± P-value=0.045, 2.97±5.2 vs 6.45 ( ولي درشاخص شدت علايم باليني PDAI اختاف معني داري بين دو گروه مشاهده نشد. ) 6.1 ± .)P-value=0.066, 1.89±4.97 vs 4 نتيجه گيري: انجام فعاليتهاي ورزشي اوقات فراغت ميتواند به عنوان يك روش مفيد و بدون عارضه براي بهبود كيفيت زندگي بيماران پمفيگوس ولگاريس توصيه شود ولي تاثيري بر ميزان بهبود علايم باليني در دوره دو ماهه مداخله تجربي در مقايسه دو گروه ندارد. البته در طول زمان هر دو گروه بطور معني دار تغيير در بهبود كيفيت زندگي و بهبود علايم باليني بترتيب داشته اند ) ) P-value=0.004) (P-value<0.001

Introduction: Pemphigus vulgaris is an autoimmune and chronic blistering mucocutaneous disease that has a negative effect on patients quality of life and also leisure sports activities are useful and uncomplicated method to improve the quality of life of both patients and healthy people as we have seen in relevant litertures.We wanted to investigate whether leisure time physical activities are effetive on quality of life and clinical symptoms of pemphigus vulgaris patients. Methods: Present study is a randomised clinical trial and 76 patients with pemphigus vulgaris were included in the study and were randomly divided into two equal control and intervention groups. DLQI questionnaires, medical and personal demographic information were recorded by patients and PDAI index was recorded by a dermatologist at both before and after the intervention. The intervention included leisure sports activities such as walking in the park for 60 minutes for 8 weeks, three sessions per week and one day in between. Independent t-test was used to compare two quantitative samples and paired t-test was used to compare two dependent quantitative samples and their nonparametric equivalents test were used. All statistical analyzes were performed by SPSS software version 25. Results: Leisure sports activities improved the quality of life of patients in the intervention group compared to the control group after 8 weeks. (P-value = 0.045, 2.97 ± 5.2 vs 6.45 ± 7.5) But no significant difference was observed between the two groups in the PDAI clinical symptom severity index. Conclusions: Leisure sports activities can be recommended as a useful and uncomplicated method to improve the quality of life of patients with pemphigus vulgaris, although it has no effect on the improvement of clinical symptoms in two mounths comparing between intervention group and control group. (P-value = 0.066, 1.89 ± 4.97 vs 4 ± 6) of course comparing each group to itself during the time of intervention both clinical symptoms and qulity of life are significantly improved (P-value<0.001) (P-value=0.004) resepectively