كليدواژه :
احياي علوم , علوم سياسي , سياستگري , نظريه زوال انديشه , همروي روش شناختي
چكيده فارسي :
استاد گرانقدر جناب آقاي دكتر بشيريه پس از سالها نگارش كتب درسي و كمك درسي، به انتشار كتاب احياي علوم سياسي- با شيوهاي بسيار متفاوت- دست زدند. دغدغه اصلي ايشان، فارغ از مباحث نظري، پرداختن به مدعايي قابل اعتناء- يعني وجود بحران در رشته علوم سياسي- و اشاره به راه حل آن- يعني سياستگري- است. مشخص نيست كه از ديدگاه ايشان علوم سياسي در ايران داراي بحران است يا در جهان. سياستگري به عنوان راهحل اين بحران داراي دو ويژگي است: هنجاري بودن و توجه به بعد عمل. وجه دوم به عملي بودن اين علم و راهگشا بودن آن اشاره دارد. ضرورت احياي فلسفه سياسي و توجه به كارآمد بودن رشته علوم سياسي از جمله امتيازات اين كتاب تلقي مي شود. در عين حال، نقدهايي از جمله موارد ذيل به اين كتاب پرارزش مي تواند وارد باشد: نقاط اشتراك و افتراق با نظريه هايي مثل نظريه زوال انديشه سياسي در ايران، كثرت روش ها (به جاي زوال پارادايم خاص)، عدم توجه به بازگشت روش هاي كمي (در كشورهايي مثل ايالات متحده)، عدم توجه به شرايط خاص زماني و مكاني (مثلاً ايران اسلامي)، در نظر نگرفتن دانش هايي همچون فقه سياسي، عدم وجود دلائل و شواهد كافي نسبت به مدعاي ارائه شده، و در نظر نگرفتن «سياست خرد».
چكيده لاتين :
Dr. Bashirieh, after years of writing textbooks, has published a book on the revival of political science in a very different way. His main concern, apart from theoretical issues, is to address a significant claim - that is, the existence of a crisis in the field of political science - and to point to its solution - that is, practicing politics. It is not clear from his point of view whether political science is in crisis in Iran or in the world. Practicing politics as a solution to this crisis has two characteristics: normativeness and attention to the dimension of action. The second aspect refers to the practicality of this science and its path-breaking. The need to revive political philosophy and attention to the efficiency of the field of political science are among the advantages of this book. At the same time, some shortcomings can be found in this valuable book: inclusion of commonalities and differences with theories such as the theory of the decline of political thought in Iran, the multiplicity of methods (instead of the decline of a particular paradigm), lack of attention to Return of quantitative methods (in countries like the United States), disregard for specific temporal and spatial conditions (for example, Islamic Iran), disregard for sciences such as political jurisprudence, lack of sufficient evidence for the claim presented, and Ignoring "micro-politics".
