اثربخشي قصه‌درماني بر قلدري و زورگويي در كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست

The Effectiveness of Story Therapy on Bullying and Coercion in Parentless Children and Children with Neglectful Parenting

مقدمه: معضل كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست واقعيت بسياري از جوامع و كشورهاست كه ريشه‌هاي آن به نهاد خانواده و جامعه باز مي‌گردد. به‌نظر مي‌رسد شيوع مشكلات رفتاري در بين كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست، نسبت به ديگر كودكان بيشتراست. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي قصه درماني برقلدري و زورگويي در كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست بود. روش: اين پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه كنترل اجرا گرديد. جامعه‌آماري شامل كليه كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست مراكز نگهداري كودكان بهزيستي در مقطع چهارم وپنجم ابتدايي درسال تحصيلي 1396-1397 در شهر شيراز بود. از اين تعداد سي نفر به روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در دوگروه آزمايشي و كنترل (پانزده نفر هر گروه) گمارده شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه قلدري ايلينويز و زورگويي الوئوس بود. گروه آزمايشي طي هشت جلسه شصت دقيقه‌اي در جلسات قصه درماني شركت كردند، در حالي‌كه گروه كنترل در اين مدت آموزشي دريافت نكرد. در انتها مجددا پرسشنامه‌ها روي هر دو گروه اجرا شد. نتايج: نتايج نشان داد كه ميانگين نمرات قلدري در هر سه مولفه قلدري، قرباني و نزاع وميانگين نمرات زورگويي در هر سه مولفه كلامي، اجتماعي و جسمي در گروه آزمايشي نسبت به گروه كنترل در پس‌آزمون به‌طور معناداري كاهش يافته است. به‌عبارت ديگر قصه درماني باعث كاهش قلدري و زورگويي كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست شده است. بحث و نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه قصه درماني برقلدري كودكان بي‌سرپرست و بدسرپرست تاثير دارد و باعث كاهش اين رفتارها در اين كودكان مي‌شود.

Introduction: The parentless and neglectful parenting children are the bitter reality of many societies and countries whose roots go back to the institution of the family and society. The prevalence of behavioral problems among parentless and neglectful parenting children is higher than other children. The purpose of this study was to investigate the effectiveness of narrative therapy on bullying and coercion in parentless and neglectful parenting children. Methods: The research design was quasi-experimental with pretest-posttest and a control group. The statistical population included all The parentless and neglectful parenting children in welfare childcare centers in Shiraz in 2017-2018. Thirty children were selected by accessible sampling method and randomly and assigned to experimental and control groups of fifteen people in each group. Research tools included the Illinois Bullying scale and Olweus Bullying Questionnaire. The experimental group participated in eight sessions of sixty-minute narrative therapy sessions while the control group received no training during this period. In the end, questionnaires were administered to both groups again. Results: The results showed that the mean scores of bullying in all three components bullying, victimization, and quarrel and coercion in all three verbal, social and physical components in the experimental group were significantly lower than the control group in the post-test. In other words, Narrative therapy has reduced bullying in parentless and neglectful parenting children. Conclusions: Based on the findings of the research, it can be concluded that narrative therapy has reduced bullying in the parentless and with neglectful parenting children.