مقايسه نقش اميد و تاب آوري در پيش بيني رضايت از زندگي سالمندان

Comparing the Role of Hope and Resilience in Predicting life Satisfaction in Older Adults

مقدمه: چالش­هاي فراروي سالمندان كه گاهي به عدم انطباق مثبت و سازگاري با اين حوادث و همچنين احساس ناتواني در مقابل شرايط و موقعيت­ها منجر مي‌شود، مي‌تواند رضايت­مندي در دوره سالمندي را دستخوش تغيير قرار دهد. هدف از مطالعه حاضر پيش­بيني رضايت از زندگي بر اساس تاب­آوري و اميدواري در سالمندان و ميزان ارجحيت نقش اميدواري در پيش­بيني رضايت از زندگي بوده است. روش: تحقيق حاضر يك مطالعه توصيفيتحليلي و از نوع همبستگي است. جامعه­آماري شامل كليه سالمندان شهرخرم آباد در سال 1398 بود. حجم نمونه 357 نفر تعيين شد و انتخاب نمونه­ها با استفاده از روش نمونه­گيري تصادفي خوشه­اي چند­مرحله­اي انجام گرفت. داده ­ها بر اساس­ پرسشنامه استاندارد اميدواري ميلر (1988)، مقياس تاب­آوري كونور و ديويدسون (2003) و رضايت از زندگي داينر و همكاران (1985) جمع‌­آوري شدند. براي تحليل داده­ها از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون همزمان، در نسخه 21 نرم افزار spss استفاده شد. يافته ها : از مجموع319 نفرسالمند شركت­ كننده در پژوهش، 148 نفر مرد و 171 نفر زن بوده و در محدوده سني60-93 سال قرار داشتند. همچنين نتايج نشان داد بين تاب­آوري و اميدواري با رضايت از زندگي رابطه معناداري وجود دارد و متغيرهاي تاب آوري (15/0β=) و اميدواري (47/0β=) به طور قابل ملاحظه­اي قادر به پيش­بيني رضايت از زندگي در سالمندان هستند (01/0 p<) و تاب آوري و اميدواري 33 درصد از واريانس نمرات رضايت از زندگي را تبيين مي‌كنند. ضمن اينكه بين تاب­آوري و رضايت از زندگي 45/0و بين اميدواري و رضايت از زندگي56/0همبستگي وجود دارد. اين يافته­ها بيانگر آنست، كه متغير پيش­بين اميدواري، با درصد بالاتري قادر به تبيين رضايت از زندگي در سالمندان است. نتيجه­ گيري: بنابراين تاب­آوري و اميدواري قادر به پيش­بيني رضايت­از زندگي در سالمندان خواهند­بود. در عين­حال متغير اميدواري از همبستگي بيشتري با رضايت از زندگي در سالمندان برخوردار است و بطور قابل ملاحظه­اي رابطه معنادار و مثبت، بين اين دو متغير وجود دارد.

Introduction: Challenges facing the elderly, which sometimes lead to a lack of positive adaptation and adaptation to these events, as well as a sense of helplessness in the face of circumstances and situations, can change satisfaction in old age. The aim of this study was to predict life satisfaction based on resilience and hope in the elderly and the priority of the role of hope in predicting life satisfaction. Methods: The present study is a descriptive-analytical and correlational study. The statistical population includes all elderly people in Khorramabad in 1398. The sample size was 357 and the samples were selected using multi-stage cluster random sampling. Data were collected based on Miller's standard of hope (1988), Connor and Davidson's (2003) resilience scale, and Dainer et al.'s (1985) life satisfaction. For data analysis, Pearson correlation coefficient and simultaneous regression analysis were used in version 21 of SPSS software. Results: Out of a total of 319 elderly people participating in the study, 148 were male and 171 were female and were in the age range of 60-60 years. The results also showed that there is a significant relationship between resilience and hope with life satisfaction and resilience variables (β=0.15) and hopefulness (β=0.47) are significantly able to predict life satisfaction in the elderly. (P <0.01) and resilience and hopefulness account for 33% of variance in life satisfaction scores. At the same time, there is a correlation between resilience and life satisfaction and 0.45 and life satisfaction and 0.56. These findings suggest that the predictor variable of hope is able to explain life satisfaction in the elderly with a higher percentage. Conclusions: Therefore, resilience and hope will be able to predict life satisfaction in the elderly. At the same time, the variable of hope is more correlated with life satisfaction in the elderly, and there is a significantly significant and positive relationship between the two variables