امام علي (ع) نماد مهرباني

فاقد عنوان لاتين

قرآن كريم، خداوند متعال را مظهر مهر و محبت معرفي نموده و با الفاظ «رحمان» و «رحيم» توصيف كرده است. خداوند، به وجود آورنده مهر و محبت است؛ زيرا خطاب به حضرت موسي (ع) فرمود: «وَ أَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِنِّي؛ و من محبتى از خودم بر تو افكندم». اميرمؤمنان علي(ع) به نقل از رسول‌خدا (ص) فرموده است: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ رَحِيمٌ يُحِبُّ كُلَّ رَحِيمٍ؛ خداوند عزّوجل، مهربان است و هر مهرباني را دوست دارد». مهرباني، اكسيري است كه در فطرت همه موجودات جهان وجود دارد و همه موجودات، به‌ويژه انسان تشنۀ مهر و محبت هستند. مهرباني به دل‌ها حيات مي‌بخشد و استعدادهاي انساني را شكوفا مي‌كند. مهرباني و محبت، ريشۀ تمام اخلاق‌هاي نيك است كه در پرتو آن مي‌توان احساسات و عواطف انساني را در جامعه رشد و به واسطه آن، انسان‌هاي شايسته را پرورش داد. نتيجه گسترش اين صفت اخلاقي در كانون پر مهر خانواده و جامعه، به وجود آمدن جامعه‌اي شاد و بانشاطي است كه فرزندان در آن احساس محروميت نمي‌كنند. افراد چنين جامعه‌اي، خوش‌بين، خوش‌قلب و با اعتماد به نفس، خيرخواه و انسان‌دوست هستند؛ چراكه طعم شيرين محبت را چشيده‌اند و مي‌كوشند تا اين آب حيات را به ديگران نيز بچشانند و با مردم چنان رفتار ‌كنند كه با آنان رفتار شده است؛ چنانكه امام علي(ع) در سفارشي به نوف بِكالي فرمود: «يَا نَوْفُ! اِرْحَمْ تُرْحَم؛ اي نوف! مهرباني كن تا مهرباني ببيني». حال با توجه به اينكه مهر و محبت لازمۀ زندگي انساني است، اين سؤال مطرح مي‌شود كه به چه كساني بايد محبت كرد و اين محبت چگونه بايد ارائه شود؟ در اين مقاله با واكاوي سيره و روش اميرمؤمنان علي(ع)، تعاليم الهي آن حضرت را درباره مهر و محبت بررسي مي‌كنيم.

فاقد چكيده لاتين