بازخواني سيره عبادي و معنوي شهداي دفاع مقدس

فاقد عنوان لاتين

بر اساس برداشت مفسران از آيات متعدد قرآن كريم، هدف از خلقت انسان، عبوديت و بندگي خداوند است؛ چنان‌كه قرآن به صراحت مي‌فرمايد: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ؛[1] و من جنّ و انس را نيافريدم، مگر براي اينكه مرا (به يكتايي) پرستش كنند». بنابراين نتيجه اين بندگي و پرستش، تكامل انسان است و عبادت، وسيله تكامل و سعادت او محسوب مي‌شود. در واقع عبادت، غذاي روح و مايه قوام جسم است. از همين روست كه خداوند در آيات متعددي به انسان دستور داده است كه او را عبادت كند: «ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لا إِلهَ إِلاَّ هُوَ خالِقُ كُلِّ شَيْءٍ فَاعْبُدُوهُ وَ هُوَ عَلي كُلِّ شَيْءٍ وَكيلٌ؛ اين است پروردگار شما! هيچ معبودي جز او نيست. آفريدگار همه چيز است، او را بپرستيد و او نگهبان و مدبر همه موجودات است». عوامل معنوي و فرهنگي مؤثر در پيروزي رزمندگان اسلام در دفاع مقدس، نقش اساسي و تعيين‌كننده‌اي ايفا كرده است؛ هر چند ازنظر مادي ايران از عراق ضعيف‌تر بوده است. جوانان برومند ميهن اسلامي با تمسك به عوامل معنوي، انقلاب و ميهن اسلامي را در برابر تهاجم بيگانگان پاس داشتند. در حالي كه ماشين جنگي عراق در 31 شهريور 59 به اميد فتح چند روزه ايران به راه افتاده بود و تهاجم هر روز ابعاد تازه‌اي مي‌يافت. در اين ‌سوي نبرد، آرام آرام حماسه‌اي در حال تولد بود؛ حماسه‌اي مجاهدانه كه در فرهنگ و باورهاي ژرف ملت مؤمن ريشه داشت.

فاقد چكيده لاتين