واكاوي ادله و اثبات جواز شكنجه در اسلام

انسان در نزد پروردگار جهان داراي رتبه و منزلت والايي است و هر چيزي كه به شرافت و كرامت او لطمه وارد كند در آموزه هاي ديني و الهي محكوم است زيرا كرامت انسان هديه اي الهي و امري ذاتي براي انسان است از سويي كرامت انسان وجه مشترك تمام اديان الهي و آسماني است و شكنجه يكي از موضوعاتي است كه كرامت انسان را هدف قرار داده است از اين رو در بسياري از فرهنگها و قوانين به عنوان جنايت عليه بشريت از آن ياد مي شود. اسلام نيز به عنوان كامل ترين دين و با تكيه بر قوانين برگرفته شده از سرچشمه زلال هدايت، همه افراد را موظف به رعايت اين حق نموده است، اما در برخي از منابع فقهي و حقوقي اسلام مستنداتي شامل ( ادله مستقيم و ادله غير مستقيم) وجود دارد كه جواز شكنجه را در ذهن تداعي و مخاطب را در ترديد و يا لااقل به تأمل وا مي دارد و تعارضي بين اخلاق، انسانيت و قوانين جزايي اسلام را در نگاه اول نمايان مي كند، ژرف انديشي در مباني اين ادله مي تواند پاسخگوي بسياري از ابهامات و سئوالات در اين موضوع باشد.مقاله حاضر، پژوهشي نو و بنيادي است كه بر پايه مطالعات كتابخانه‌اي انجام گرفته و با تأكيد بر مباني فقهي و حقوقي اسلام و بررسي وقايع تاريخي و همچنين استفاده از احاديث و روايات، سعي در واكاوي ادله جواز شكنجه در دين اسلام و رفع ابهام در اين زمينه دارد.بررسي مستندات و نتايج پژوهش نشان مي دهد كه فرضيه جواز شكنجه در اسلام به صورت "موجبهً جزئيه" پذيرفته شده است.ضرورت اين سنخ پژوهشها از آن روست كه فقه پويا در مقام پاسخگويي به شبهات و چالشها، بايد به طور فعال به تبيين مواضع خود همراه با ادله مستحكم بپردازد.