بررسي وضعيت شاخص تركيبي امنيت آبي استان هاي ايران در بازه 1390-1395: كاربردي از روش‌هاي تحليل چندمعياره

خشكسالي و كم‏ آبي در ايران يك واقعيت اقليمي است و باتوجه ‏به روند روزافزون نياز بخش‌هاي مختلف به آب به‏‏‌ويژه بخش كشاورزي، مشكل خشكسالي در سال‏‏‌هاي آينده حادتر خواهد شد. اين در حالي است كه رويكرد حفظ امنيت آبي در سياست‌‏هاي توسعه كشور به‏‏‌ويژه در بخش كشاورزي كمتر ديده مي‌‏‏شود و سياست‏گذاري توسعه در ايران منجر به تهديد منابع آب كشور شده و برقراري امنيت آبي را در كشور با چالش جدي مواجه نموده است. از اين رو مديريت منابع آبي و چگونگي به‌‏‏كارگيري آن در ايران نيازمند بازنگري جدي است و ضروري است منابع آب مناطق مختلف از لحاظ فاكتورهاي فيزيكي، اجتماعي و اقتصادي مورد سنجش مستمر قرار گرفته و براساس آن سياست‏‏‌هاي توسعه‏‏‌‏اي صورت پذيرد. از اين رو هدف مطالعه حاضر بررسي وضعيت امنيت آبي استان‏‌هاي كشور در سال‌‏هاي 1390 و 1395 براساس شاخص‏‏‌هاي امنيت آبي و شناسايي مهمترين متغيرهاي موثر برآن است. به ‏اين‏ منظور ابتدا با استفاده ‏از روش تحليل سلسله مراتبي و نظرات كارشناسان و پژوهشگران اهميت نسبي شاخص‌‏هاي امنيت آبي تعيين شد و با استفاده از روش‏‌هاي تحليل چند معياره شاخص تركيبي امنيت آبي استان‏‌هاي ايران در سال‏‌هاي 1390 و 1395 ساخته شد. براساس نتايج استان‏‌هاي خوزستان، تهران، آذربايجان شرقي، كردستان و مازندران در وضعيت بهتر و استان‏‌هاي قم، يزد، كرمان و سيستان و بلوچستان در وضعيت بدتري از نظر امنيت آبي نسبت به ساير استان‏‌هاي كشور دارند.