اثر بخشي آموزش بخشودگي بر شادكامي و نگرش به زندگي نوجوانان بي‌ سرپرست و بدسرپرست

Forgiveness Teaching on Happiness and Attitude to the Life of Parentless or Poorly Parented Adolescent

زمينه و هدف: فقدان توجه نگرش به زندگي و شادكامي نوجوانان، به‌ويژه نوجوان بي‌سرپرست يا بدسرپرست منجربه ايجاد اختلالات رواني در دوران زندگي مي‌شود؛ ازاين‌رو مطالعهٔ حاضر با هدف اثربخشي آموزش بخشودگي بر شادكامي و نگرش به زندگي نوجوانان بي‌سرپرست و بدسرپرست انجام شد. روش‌بررسي: پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري را تمامي دختران بي‌سرپرست و بدسرپرست شهر ملارد در شش ماه دوم سال 1397 تشكيل دادند. از اين جامعه تعداد 30 نفر به‌روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. در مرحلهٔ پيش‌آزمون، پرسشنامهٔ شادكامي آكسفورد (هيل و آرگايل، 2002) و نگرش به زندگي باتيستا و آلموند (1998) روي همهٔ آزمودني‌ها اجرا شد. سپس آموزش بخشودگي بر گروه آزمايش انجام پذيرفت. پس از پايان آموزش بخشودگي، مجدداً همان پرسشنامه در هر دو گروه اجرا شد. براي تحليل داده‌ها نرم‌افزار SPSS نسخهٔ 21 و آزمون تحليل كوواريانس تك‌متغيره و چندمتغيره به‌كار رفت. همچنين سطح معناداري 0٫01 در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه آزمايش و گواه در نمرهٔ شادكامي و نگرش به زندگي، تفاوت معناداري وجود دارد؛ بدين‌صورت كه كاربرد آموزش بخشودگي، ميزان شادكامي را افزايش داده است. همچنين گروه آزمايش درمقايسه با گروه گواه داراي نگرش بهتري به زندگي بوده است (0٫001>p). نتيجه‌گيري: براساس يافته‌هاي اين پژوهش از آموزش بخشودگي مي‌توان براي ارتقاي شادكامي و نگرش به زندگي نوجوانان بي‌سرپرست و بدسرپرست استفاده كرد.

Background & Objective: Lack of attention to the life and happiness of adolescents, especially adolescent and adolescent teenagers, leads to mental disorders during their lifetime. Therefore, the present study was conducted with the aim of teaching forgiveness on happiness and attitude towards the life of unprotected and inferior adolescents. Methods: This is a semi–experimental pre–test, post–test with control group. The statistical population of the study included all malaria males in the second half of 2019, and 30 were selected through convenience sampling and were randomly assigned to two groups of experimental and control groups. In the pretest phase, the Oxford Happiness Questionnaire (Hill and Argyll, 2002) and attitudes toward the life of Batista and Almond (1998) were applied to all subjects and then bonus training was done on the experimental group; after the forgiveness training, the same questionnaire was performed in both groups. Data were analyzed by SPSS software version 21 and single variable and multivariate analysis of covariance analysis. an‎d a significant level of 0.01 was considered. Results: The results showed that there was a significant difference between the two experimental and control groups (in happiness score and attitude toward life). Thus, the use of forgiveness training increased the amount of happiness. Also, the experimental group had a better attitude toward life than the control group (p<0.001). Conclusion: Based on the findings of this research, forgiveness education can be used to promote happiness and attitude towards the lives of unprotected and inferior adolescents.