مواجهه شيخ طوسي با احاديث متعارض؛ (باب وقت المغرب ـ149ـ تا باب عددالفصول في الاذان و الاقامه ـ 167)

فاقد عنوان لاتين

حديث، دومين منبع و مأخذ دين است كه پس از قرآن، در شناختن و شناساندن اسلام و شكل گيري و بالندگي علوم اسلامي بيشترين سهم را دارد و به جرأت مي توان گفت كه تعدادي از پرسش‌ها دربارة اسلام، به حديث و سنت برمي‌گردد و بررسي اين پرسش‌ها و دست‌يابي به قواعدي روشن ضروري به نظر مي‌رسد. يكي از مواردي كه در دانش حديث و در قلمرو دانش اصول مطرح مي‌شود، وجود احاديث متعارض است. اهميت و بررسي و توجه به احاديث متعارض از آن جا نشأت مي‌گيرد كه دو حديث متعارض روايت شده از معصوم (ع) را نمي‌توان به‌آساني رها كرد. در اين پژوهش، به نحوه مواجهه شيخ طوسي در حل تعارض احاديث باب وقت المغرب تا احاديث باب عددالفصول في الاذان و الاقامه مي پردازد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه مؤلف در اين احاديث، راه جمع تعارض را نشان داده و در پرهيز از طرح روايات كوشش نموده است و از اين‌رو، درصدد است تا حد ممكن راهي براي جمع روايات بيابد.

فاقد چكيده لاتين