مقصود از منبع شرع در قوانين موضوعه ايران از منظر فقهي-كلامي

The meaning of the source of Sharia in the subject laws of Iran from the perspective of theological jurisprudence

يكي از منابع تقنيني، شرع است. اما اين واژه در متون قانوني همواره در هاله اي از ابهام بوده و به طور دقيق مشخص نيست كه مقصود از شرع و حيطه آن كدام است. آيا محدود به كتاب خدا يا اعم از كتاب و سنت نبوي يا اعم از كتاب و سنت معصوم ( ع ) و يا اعم از كتاب خدا و سنت معصومين ( ع) و كتب فقهي است ؟ اين تحقيق، با جستجو در ادله كتاب و سنت و كلمات فقهاي عظام به اين نتيجه مي رسد كه در صدق شارع در وهله نخست بر خداي متعال ترديدي نيست و سپس در صدق آن بر نبي مكرم اسلام ( ص ) نيز اختلاف قابل توجهي ميان فريقين نمي باشد و در صدق اين واژه بر اوصياء معصومين نيز بر اساس فقه اماميه كه قوانين موضوعه كشور ايران بر آن استوار است، اشكالي وجود ندارد.

One of the legal sources is Sharia. But the term has always been in ambiguity in the legal texts, exactly, it’s unclear what the religion means and its scope. Is it restricted to the Book of God or to the Prophetic Book or Tradition or to the Book and Tradition of the Innocent (AS) or to the Book of God and the Tradition of the Innocent (AS) and Jurisprudence? This research, by searching the arguments of the book , tradition and the words of the great jurists, concludes that the truth of the Shari'ah is not in any doubt about the Almighty God and then in the truth of the Prophet (pbuh). There’s also no significant difference between Farrukhin and the truth of this word is based on both Uzayyah and the infallible on the basis of the Imamiyyah jurisprudence on which the laws of the Iranian state are based.