فقر شديد و حقوق بشر

Promotion and protection of human rights: human rights questions, including alternative approaches for improving the effective enjoyment of human rights and fundamental freedoms

خصوصي سازي عموما به مثابه راه حلي فني براي مديريت منابع و كاهش كسري هاي مالي معرفي مي شود، اما در واقع، بخش اصلي فلسفه اقتصادي و اجتماعي حكومت محسوب مي شود. امروز بازيگران اصلي عرصه بين المللي جسورانه و بدون توجه به تبعات يا پيامدهاي حقوق بشري خصوصي سازي از آن حمايت مي كنند، در حالي كه بيشتر گروه هاي حقوق بشري يا اين پديده را ناديده گرفته اند يا تغيير جزئي در رويه هاي موجود را واكنش مناسب به آن پنداشته اند، اما خصوصي سازي اغلب با حذف نظام مند حمايت هاي حقوق بشري و به حاشيه رانده شدن بيشتر منافع نان آوران كم درآمد و فقرا توام است. بديهي است كه سازوكارهاي پاسخ گويي فعلي حقوق بشر براي مقابله با چالش هاي ناشي از خصوصي سازي گسترده و فراگير كفايت نمي كند. لازم است كه حاميان حقوق بشر تجديد نظر اساسي در نگرش هاي خود داشته باشند.

Privatization is generally presented as a technical solution for managing resources and reducing fiscal deficits, but in fact, it is an integral part of an economic and social philosophy of governance. Key international actors now promote it aggressively without regard to its human rights implications or consequences, while most human rights bodies have either ignored the phenomenon or assumed that tweaking existing procedures provides an adequate response. Yet privatization often involves the systematic elimination of human rights protections and further marginalization of the interests of low-income earners and those living in poverty. Existing human rights accountability mechanisms are clearly inadequate for dealing with the challenges presented by large-scale and widespread privatization. Human rights proponents need to fundamentally reconsider their approach.