بررسي كهن الگوهاي تزئينات تاريخي امامزاده هاي قديمي شهر تبريز

No title

هدف پژوهش حاضر، بيان كهن الگوهاي تزئينات تاريخي بكار رفته در امام زاده هاي شهر تبريز است. ﻛﻬﻦ ﺍﻟﮕﻮ ها، به عنوان ﻧﻤﺎﺩﻫﺎي ﺟﻬﺎﻧـي و مؤلفه هاي فرهنگي، به صور مختلف در فرم ها و تصاوير گوناگون در سراسر جهان يافت مي شوند؛ از تصاوير در غارها، تا فرم هاي معماري. در معماري ايران نيز، به واسطه غناي تاريخ فرهنگي آن، بايد كهن الگوهاي متعددي باشند كه توانسته اند اين جامعه بزرگ را، درپي قرون متمادي، در كنارهم حفظ و گروه هاي اجتماعي را به هم پيوند بزنند. هنر تزئين در معماري ساختمان به خصوص بناهاي مذهبي ايران، ساختمان را به مانند قالبي در بر مي گيرد. هنرمند تزئين كار با الهام از حديث " إِنَّ اللَّهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الْجَمَال" همواره در پي بيان زيبائي در خلق آثار هنري است. ، خلق آثار هنري و ساخت و پرداخت نقش هاي آذيني توسط ايرانيان ، به طور كلي ملهم از دو منبع بزرگ و فياض طبيعت و فرهنگ است، صرف نظر از اينكه طبيعت پايگاه اصلي و درون مايه الهامات و صورت بندي اشكال تزئيني در ذهن معماران ، صنعتگران و هنرمندان بوده ، ليكن القاي مفاهيم و انديشه هاي فرهنگي – ديني و اعتقادي و آرمان جمعي در خلق آثار فوق تأثير بسزايي داشته است. لذا پس از مطالعات كتابخانه اي و ميداني بروش عكاسي، بصورت توصيفي- تحليلي، كهن الگوهاي مشاهده شده در تزئينات تاريخي امامزاده ها را از جنبه ظاهري، مفهومي و ... در 7 دسته ي:كهن الگوهاي انساني، طبيعي، موقعيتي، عددي، هندسي، كالبدي و حيواني بررسي خواهيم كرد.

No abstract