اثربخشي بهزيستي درماني بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به افسردگي غير باليني

The Effectiveness of Well-Being Therapy on Quality of life in Older Adults with Non-Clinical Depression

هدف: سالمندي دوران حساسي از زندگي بشر است و توجه به مسائل و نيازهاي اين مرحله يك ضرورت اجتماعي است. بنابراين اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي بهزيستي درماني بر كيفيت زندگي سالمندان مبتلا به افسردگي غيرباليني انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه پژوهش حاضر را سالمندان مقيم در سراي سالمندان نشاط شهر مشهد در سال 1398 تشكيل دادند. از بين آنان 28 نفر به شيوه در دسترس انتخاب و بعد از كنترل معيارهاي ورود و خروج، به صورت تصادفي در دو گروه 14 نفري (آزمايش و كنترل) جايگزين شدند. ابزارهاي اندازه گيري عبارت بودند از مقياس افسردگي سالمندان (يسويگ و همكاران، 1982)، مقياس كوتاه اختلالات شناختي (هادكينسون، 1972) و مقياس كيفيت زندگي سالمندان (هايد و همكاران، 2003). جلسات بهزيستي درماني نيز طي 8 جلسه 90 دقيقه اي براي آزمودني هاي گروه آزمايش ارائه شد. به منظور بررسي فرضيه پژوهش از آمار توصيفي و تحليل واريانس به شيوه اندازه گيري مكرر در نرمافزار SPSS/24 استفاده شد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد هم در مرحله پس آزمون و هم در مرحله پيگيري ميان دو گروه به لحاظ نمره كل كيفيت زندگي (Eta=0.43, P=0.001 & F=14.03) و مؤلفه كنترل (Eta=0.15, P=0.041 & f=4.67)) تفاوت معناداري وجود دارد، اما در مؤلفه خوديابي، كاميابي و استقلال بين ميانگين نمره دو گروه در پس آزمون و پيگيري تفاوت معنادار نبود (0/05

Purpose: Aging is a sensitive period of human being's life which requires substantial attention toward the related needs and concerns. Therefore, this study was conducted to determine the effectiveness of well-being therapy on the quality of life of the elderly with non-clinical depression. Methods: The research method was quasi-experimental with pre-test, post-test and follow-up with control group. The present study population consisted of the elderly living in Neshat nursing home in Mashhad in 2019. 28 of them were selected by convenience sampling method and after controlling the inclusion and exclusion criteria, they were randomly assigned to two groups of 14 (experimental and control). Measurement tools were the GDS (Yesavage et al, 1982), AMTS (Hodgkinson, 1972), and the CASP-19 (Hyde et al, 2003). Welfare therapy sessions were also provided to the experimental group in 8 sessions of 90 minutes. In order to test the research hypothesis, descriptive statistics and repeated measures analysis of variance were used in SPSS/24 software. Findings: The results showed that both in the post-test and in the follow-up phase, there was a significant difference between the two groups in terms of total quality of life score (Eta=0.43, P=0.001 & F=14.03), and control component (Eta=0.15, P=0.041 & f=4.67). But in the component of selfrealization, autonomy and i pleasure, there was no significant difference between the mean scores of the two groups in post-test and follow-up. Conclusion: The findings of this study can provide a promising perspective on the effectiveness of positive therapies on the quality of life of the elderly living in nursing homes.