شاعران اندرزگوي حاكمان در غرب و شرق بررسي مقايسه اي ديدگاه هاي سعدي و شكسپير در خصوص صلح و جنگ

Poets Advising Rulers in the West and East: A Comparative Study of the Approaches of Saadi and Shakespeare to Peace and War

شكسپير در طلايي ترين دوره سياسي و آرام ترين برهه اجتماعي تاريخ انگلستان، كه با كمترين تنش نظامي نسبت به دوره هاي قبل سپري مي شد، به امر جنگ و صلح مي پردازد، زيرا در نيم قرن حكومت اليزابت بدون هيچ لشكركشي به ساير كشورها و تنها با دفاع در برابر زياده خواهي اسپانيا، هيچ جنگي و ويراني ببار نيامده بود. در اينجا نيز تخيل خلاقانه شاعر نقشي را به تصوير مي كشد كه خود نديده و صدايي را به گوش مخاطبان مي رساند كه خود نشنيده بود. زشت نمايي جنگ در تراژدي و برجسته كردن صلح در كمدي هاي شكسپير و از سوي ديگر پند و اندرز حكيمانه سعدي به حاكمان دوران خود موضوعي است كه اين مقاله به دنبال پردازش آن است. منش ادبي شكسپير بيشتر به سبك و سياق اديبان شرقي مانند سعدي شيرازي شبيه تر است كه اين مقاله سعي در بررسي شباهت هاي سبك اين دو شاعر نامي شرق و غرب دارد. سعدي از راه هشدار وپند و اندرز شاهان را از خودكامگي، جنگ و ستم برحذر مي دارد. اليزابت با ياري اديباني مانند شكسپير تلاش زيادي كرد تا جنگ را تقبيح و صلح و آرامش را تمجيد كند. شعار "مي بينم وچيزي نمي گويم"مبتني بر صبر وخويشتنداري بود كه ملكه انگليس بدان اعتقاد داشت و بر اين اساس قصد داشت در كشورداري شكيبايي كند و از گسترش خشونت پيشگيري نمايد. شكسپير اديب، همگام با سياستمداران صلح دوست زمان خود بر غلاف كردن شمشير، درباره زشتي عواقب مخرب جنگ قلم فرسايي مي كند.

Shakespeare in the most peaceful era of British history, generally known as “the golden age” which is marked with the least possible military tension, deals with war and peace, bearing in mind that in the reign of Elizabeth I, except for the rightful defence against Spaniards, not a single war was fought and not any devastation occurred that Shakespeare would possibly stage its actualities,. It is called the creative poetic imagination that enables the poet to depict the picture which he has never seen or the voice never heard. Condemnation of war in tragedy and commendation of peace in comedy is the main aim of this research, the manner that much resembles the strategy of eastern poets rather than that of the well-known author of Russia. Saidi of Shiraz mainly suffices to the warnings, advice and instructions humbly offered to the authorities to hinder their oppression, autocracy and absolutism. Relying on her patience and tolerance, “I see but say nothing” was the motto of Queen Elizabeth in which she so adherently believed and by which she was determined to expand patience and avoid violence in her administration. This article intends to investigate how the bard of Avon, hand in hand with his contemporaneous politicians, as the advocators of peace, have sheathed their swords and drawn their pens to write about the destructive destiny of war in the peace time as Saadi did