تأثير پايداري منابع درآمدي شهرداري ‏ها بر زيست ‏پذيري شهري (مطالعه موردي: شهر سمنان)

در حال حاضر، رشد جمعيت شهري و شهرنشيني پيش از فرايند برنامه‏ ريزي شهري در ايران شهرها را به ‏شدت از معيارهاي زيست ‏پذيري و استانداردهاي زندگي دور كرده است. پژوهش حاضر با هدف تبيين جايگاه و نقش منابع درآمدي پايدار شهرداري‏ ها در زيست ‏پذيري شهري سمنان به نگارش درآمده است. اين پژوهش بر حسب هدف كاربردي و از لحاظ ماهيت و روش تحليلي استنباطي است. روش جمع ‏آوري داده ‏ها مبتني بر روش پيمايشي با استفاده از پرسش‏نامه بوده است. جامعه آماري پژوهش شامل دو گروه مجزاي صاحب‏نظران و خبرگان در زمينه موضوع مورد پژوهش (تعداد نمونه: 30 نفر)، مديران، و اعضاي شوراي اسلامي شهر سمنان (تعداد نمونه: 30 نفر) بوده است. بررسي روند درآمدي شهرداري سمنان طي سال‏هاي 1390-1395 نشان مي‏ دهد كه سه گروه درآمدي شامل عوارض عمومي، ساير منابع، و عوارض اختصاصي بيشترين سهم از منابع درامدي شهرداري سمنان را به خود اختصاص داده ‏اند كه عمده رديف‏ هاي فرعي در اين سه گروه جزو درآمدهاي ناپايدارند. همچنين، بر اساس مدل رگرسيون چند متغيره، ميزان همبستگي محاسبه ‏شده بين پايداري منابع مالي و درآمد شهرداري و زيست ‏پذيري شهر سمنان 8۷۶/0 بوده است. بنابراين، بين شاخص‏ هاي زيست ‏پذيري به‏ عنوان متغير وابسته و پايداري منابع مالي و درآمدي به ‏عنوان متغير مستقل همبستگي معنادار و مناسبي وجود دارد. با استفاده از رتبه ‏بندي به روش ويكور مشخص شد كه بسياري از ريزكدهاي درآمدي با مطلوبيت پايين در صدر اين رتبه ‏بندي‏ها قرار گرفته‏اند كه حاكي از وابستگي شديد شهرداري سمنان به درآمدهاي نامطلوب است.