بررسي تغييرات فضايي-زماني شاخص اشتغال زنان در نواحي روستايي استان اصفهان (۱۳۷۵-1390)

يكي از شاخص‏ هاي نوسازي اقتصاد ملي و توسعه اجتماعي مشاركت زنان و نحوه ايفاي نقش آن‏ها در ساختارهاي اقتصادي است. هم‏زمان با طرح مسائل زنان و نقش آنان در توسعه، تأثير و چگونگي اشتغال زنان روستايي در توسعه مورد توجه بوده ‏است. در پژوهش حاضر به كشف الگوها و بررسي تغييرات فضايي زماني شاخص اشتغال زنان نواحي روستايي استان اصفهان در سال‏هاي 1375، 1385، و 1390 ‏پرداخته مي ‏شود. داده ‏هاي اشتغال زنان روستايي از سه دوره سرشماري عمومي نفوس و مسكن مركز آمار استخراج شده‏ است. به‏ منظور بررسي تغييرات فضايي اشتغال در هر سه دوره زماني، با استفاده از روش تحليل اكتشافي داده ‏هاي فضايي، شاخص موران ‏(خود ‏همبستگي فضايي)، و شاخص عمومي G محاسبه شده و نقشه الگوي فضايي نقاط داغ (مقادير بالا) و سرد (مقادير پايين) ترسيم‏ شده ‏است. سپس، با استفاده از نتايج حاصل از متد لكه‏ هاي داغ، درصد مقادير تغييرات اشتغال زنان روستايي در طي دو دوره نسبت به يكديگر محاسبه و چگونگي تغييرات (كاهش، افزايش، يا بدون تغيير) هر دوره نسبت به دوره قبلي مشخص شده‏ است. نتايج پژوهش نشان‏ مي‏ دهد اشتغال زنان روستايي استان اصفهان در طول زمان تغييرات فضايي داشته ‏است و طي اين سه دوره نواحي روستايي پيرامون شهر اصفهان در پهنه اشتغال پايين قرار ‏گرفته ‏است. بيش از 60 درصد نواحي روستايي استان در شاخص اشتغال زنان بدون تغيير بوده است و روستاهاي غرب و جنوب بيشترين تغيير مثبت و برخي روستاهاي شهرستان‏هاي نائين، اردستان، و اصفهان تغييرات منفي داشته‏ اند. اين پژوهش، با كشف تغيير‏پذيري‏هاي فضايي‏ زماني و شناخت چگونگي روندها و الگوهاي فضايي زماني اشتغال زنان روستايي، بستر مناسبي براي تحقيقات بنيادين بعدي در قالب نظريات اجتماعي و توسعه در حوزه‏ هاي مربوط به زنان روستايي فراهم مي‏كند.