قدرت برتر هيئت‌مديره يا مديرعامل؟

قدرت نسبي مديرعامل و هيئت‌مديره، موضوعي بحث‌برانگيز در تئوري و اجرا است. سوال اين پژوهش اين است كه غلبه هر طرف چگونگي تاثيري در فرايند مشاركت هيئت‌مديره در استراتژي دارد؟ هدف اين پژوهش دستيابي به دركي اقتضايي از روابط قدرت مديرعاملهيئت‌مديره  با بهره‌گيري از رويكردي چندنظري و رفتاري است. بر مبناي استراتژي مطالعه چندموردي، 49 مصاحبه نيمه‌ساخت‌يافته در شش بانك بر اساس روش نمونه‌گيري نظري انجام گرفت. تحليل‌هاي درون‌موردي و بين‌موردي بر پايه كدگذاري نظام‌مند، منجر به ارائه 15 گزاره‌ پيشنهادي و توسعه مدلي مفهومي شد. اگرچه در وهله اول مشاهده شد كه حداقل در محيط ايران، برخلاف تجويز نظريه نمايندگي، آثار مخرب قدرت برتر هيئت‌مديره نسبت به غلبه مديرعامل بيشتر است، اما يافته مهم‌‎تر اين تحقيق پيچيدگي و ضرورت تحليل چندلايه براي فهم رجحان هر ساختار قدرت در شرايط گوناگون است. در سه سطح تحليل گروهي، فردي و سازماني، عواملي نظير «همفكري»، «همدلي»، «احساس تعلق»، «گرايش به رفتارهاي سياسي»، «ثبات مديريتي»، «پيوستگي اجراي استراتژيك» كشف و روابط آنها با مولفه كليدي «تغيير استراتژيك»، به عنوان دستاورد مشاركت استراتژيك تبيين شد. همچنين با شناسايي نقش تعديلگر «اعتماد» و «شخصيت» در روابط مولفه‌هاي گفته‌شده، درك كامل‌تري از پويايي‌هاي قدرت در سطح مديريت ارشد سازمان‌ها بدست آمد.