مفهوم راهبرد مقاومت فعال در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

راهبرد عدم تعهد به عنوان جهت گيري اصلي سياست خارجي ايران پذيرفته شده است و اين درحالي است كه عملكرد سياست خارجي ايران لزوماً منطبق با راهبرد عدم تعهد نيست. راهبرد ايران در سياست خارجي را مي توان مقاومت فعال ناميد. مقاومت فعال، خوانش جديدي از جهت گيري عدم تعهد است كه بر مبناي نفي سلطه گري و سلطه پذيري است. اهميت اين بحث در ارائه تبيين علمي از راهبرد مقاومت فعال است زيرا اين راهبرد، تبيين دقيق تري از عملكرد سياست خارجي ايران ارائه مي كند و تصميمات را به واقع نزديك تر مي سازد. سوال اصلي اين پژوهش اين است كه راهبرد اصلي سياست خارجي ايران چيست؟ فرضيه تحقيق اين است كه راهبرد اصلي سياست خارجي ايران، راهبرد مقاومت فعال است، نه جهت گيري عدم تعهد. روش پژوهش در اين مقاله روش توصيفي تحليلي با استفاده از داده هاي اسنادي كتابخانه اي و مصاحبه نخبگاني غيرساختمند است. دستاورد پژوهش رسيدن به اين ايده است كه جهت گيري اصلي سياست خارجي ايران، مقاومت فعال است. مقاومت فعال به دليل همخواني با مباني انديشه اي انقلاب اسلامي و همخواني با محيط منطقه غرب آسيا اصلي ترين عامل در جهت دهي به سياست خارجي ايران است.