ارائه مدل ساختاري بهزيستي روانشناختي بر اساس تاب آوري و حمايت اجتماعي با ميانجي گري خودشفقتي و اميدواري در زنان مبتلا به ام اس

فاقد عنوان لاتين

هدف پژوهش حاضر بررسي مدل پيش بيني بهزيستي رواني - اجتماعي بر اساس تاب آوري و حمايت اجتماعي ادراك شده با در نظر گرفتن نقش ميانجي خودشفقتي و اميدواري در زنان مبتلا به ام اس بود. روش پژوهش توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري در اين پژوهش شامل كليه زنان مبتلا به ام اس مراجعه كننده به بيمارستان هاي امام خميني و ميلاد تهران در محدوده ي زماني شهريور تا آبان 1398 بودند. تعداد افراد نمونه 300 زن مبتلا به ام اس بود كه براساس ملاك هاي ورود و خروج پژوهش و به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ي خودشفقتي (نف، 2003)، پرسشنامه تاب آوري (كونور-ديويدسون، 2005)، پرسشنامه حمايت اجتماعي ادراك شده (زيمت و همكاران، 1988)، مقياس بهزيستي رواني (ريف، 1989) و پرسشنامه اميدواري (اسنايدر، 1991) بودند. داده هاي گردآوري شده با روش مدل سازي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج تحليل داده ها نشان داد كه مدل پيش بيني بيني بهزيستي روانشناني بر اساس طرحواره هاي تاب آوري و حمايت اجتماعي ادراك شده با در نظر گرفتن نقش ميانجي خودشفقتي و اميدواري براساس داده هاي تجربي از برازش مطلوبي برخوردار است. همچنين اثر مستقيم و غيرمستقيم تاب آوري و حمايت اجتماعي ادراك شده با در نظر گرفتن نقش ميانجي خودشفقتي و اميدواري بر بهزيستي روانشناختي بيماران زن مبتلا به ام اس مورد تأييد قرارگرفت (p <0.05). خودشفقتي به طور مستقيم بر بهزيستي روانشناختي بيماران زن مبتلا به ام اس اثر مي گذارد (p <0.05). همچنين اميدواري به طور مستقيم بر بهزيستي روانشناختي بيماران زن مبتلا به ام اس اثرمي گذارد (p <0.05). بنابراين توجه به متغيرهاي مذكور در طراحي درمان‌هاي مناسب‌تر به پژوهشگران و درمانگران در بيماران مبتلا به ام اس ياري مي‌رساند.

فاقد چكيده لاتين