كاركرد تمثيلي و كهن الگويي آب در نزد لائوتسه و فردوسي

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر با اين رويكرد كه موضوع نگاه انسان به چيستي و كيستي خود در جهان هستي، موضوعي پايان‌ نپذيرفته در تاريخ تفكر آدمي است و مسائلي از قبيل زيست‌محيط و افزايش جمعيت، موضوع رابطه انسان با طبيعت و بازنگري رهيافت‌هاي پيشين را بيش از پيش ملزم به خوانش كرده است، ضمن بررسي انديشه‌هاي دو انديشمند در كتاب‌هاي شاهنامه و دائوده‌جينگ و معناي استعاره و تمثيل با كهن‌ الگو و همچنين جايگاه موضوع آب در انديشه بشري و به‌ ويژه فرهنگ‌هاي ايران و چين، يعني لائوتسه از چين و فردوسي از ايران، مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بررسي‌هاي ما گوياي آن است كه در نزد لائوتسه، طبيعت محوريت داشته و در نزد فردوسي، انسان محوريت داشته است. لائوتسه به زبان تمثيل و استعاره و فردوسي به زبان كهن‌الگوها، به طبيعت به‌ عنوان جزو لاينفك تفكر و نگاه انسان به خويش مي‌نگريستند. لائوتسه مي‌گفت انسان بايد طبيعت را به‌مثابه آموزگار خود قرار دهد و فردوسي مي‌گفت كه انسان بايستي طبيعت را مهار كرده و به‌عنوان سكوي صعود خود در نظر گيرد. هر دوي اين‌ها، بهروزي انسان و نگهباني طبيعت را در انديشه داشتند؛ اما راه رسيدن به ‌آن‌ها را متفاوت مي‌‌ديدند. پرسش و پاسخي كه هنوز هم معتبر است.

فاقد چكيده لاتين