تشخيص قصد رفتار با پيش فرض بي گناهي: زيربناي روان شناختي اصل حقوقي برائت

تشخيص قصد رفتار با پيش فرض بي گناهي: زيربناي روان شناختي اصل حقوقي برائت

هنگامي كه يك رفتار به دو پيامد مي انجامد كه يكي از آنها خوب و ديگري بد است، از كجا مي فهميم كه كدام پيامد، عمدي و كدام غيرعمدي بوده است؟ با هدف شناسايي سازوكار تشخيص قصد رفتار و در يك طرح آزمايشي، 132 كودك (61 دختر) با ميانگين سنّي 55 ماه از چهار پيش دبستان منطقۀ دو تهران با روش در دسترس گزينش و با روش تصادفي به سه گروه بي قصد (كه چيزي دربارۀ قصد شخصيت داستان به آنها گفته نشد)، قصد خوب (كه به آنها گفته شد قصد شخصيت داستان خوب بوده است)، و قصد بد (كه به آنها گفته شد قصد شخصيت داستان بد بوده است) گمارده شدند. ابزار پژوهش، شكلي كودكانه از داستان واگن برقي بود كه در آن شخصيت داستان رفتاري انجام مي داد كه يك پيامد خوب و يك پيامد بد داشت و آزمودني ها بايد قضاوت مي كردند كه: 1) آيا پيامد بد، عمدي بود؟ 2) آيا شخصيت داستان وظيفه داشت آن رفتار را انجام دهد؟ 3) آيا رفتار شخصيت داستان درست بود؟ آزمون هاي مجذور كاي و تحليل واريانس نشان دادند كه در هر سه نوع قضاوت اخلاقي، دو گروه بي قصد و قصد خوب با هم تفاوتي نداشتند اما تفاوت دو گروه بي قصد و قصد بد معني دار بود. اين يافته ها نشان مي دهند كه آزمودني ها براي تشخيص قصد رفتار از پيش فرض بي گناهي يا همان اصل برائت سود جسته اند، يعني پيامد خوب رفتار را عمدي و پيامد بد آن را غيرعمدي ديده اند.

When a behavior leads to two outcomes, one of which is good and the other is bad, how do we know which outcome was intentional and which was unintentional? With the purpose of identifying the mechanism of detecting behavior intention and in an experimental design, 132 children (61 girls) with a mean age of 55 months were selected from four preschools in Tehran's second district by the convenience sampling method and were randomly assigned to three groups of intentionless (who were not told anything about the intent of protagonist), good intention (who were told that the intention of protagonist was good), and bad intention (who were told that the intention of protagonist was bad). The research tool was a childish version of the Trolley Story in which the protagonist behaved in a way that had a good outcome and a bad outcome, and the subjects were asked to judge that: 1) Was the bad outcome intentional? 2) Did the protagonist have a duty to do that behavior? 3) Was the behavior of the protagonist good? Chi-square and ANOVA tests showed that in all three types of moral judgment, the intentionless and good intention groups were not different, but the difference between the intentionless and bad intention groups was significant. The findings show that the subjects used the presumption of innocence or the principle of innocence to detect the intent of the behavior, i.e. they perceived the behavior's good outcome as intentional and the behavior's bad outcome as unintentional.