راحه الصدور و آيه السرور به مثابه منبعي براي مطالعات تاريخ اجتماعي هنر

Rāvandi’s Rāhat-os-Sodur va Āyatos- Sorur, as a Resource for the Social History of Art Studies

تاريخ راحه الصدور راوندي، اگرچه به‌هيچ‌روي يك اثر مستقل و اختصاصي در تاريخ اجتماعي يا تاريخ فرهنگي نيست و صرفا يكي از انبوه نمونه‌هاي تاريخ سياسي عصر سلجوقي تلقي مي شود، ولي شخصيت و گرايش‌ها و سليقه شخصي نويسنده اديب و هنرمندش موجب شده كه اين اثر، در كنار آثار مشابه ديگري از اين دست، در شمار منابع قابل استناد محققان تاريخ اجتماعي و فرهنگي و از جمله محققان حوزه مطالعات تاريخ اجتماعي و فرهنگي هنر ايران در دوره اسلامي درآيد. راوندي، در نگارش اين تاريخ، به برخي جزييات فرهنگي و ادبي و هنري توجه كرده كه معمولا به‌ندرت در تاريخ‌نگاشته‌هاي سياسي ديده مي‌شود يا به‌كلي در اين دست‌نوشته‌ها از آنها خبري نيست. در اين مقاله، با خوانشي مبتني بر نگرش‌هاي تاريخ اجتماعيك، اطلاعاتي كه از كتاب راوندي براي پژوهش‌هاي تاريخ اجتماعي و فرهنگي هنر قابل استفاده بوده استخراج و دسته‌بندي و نقد و ارزيابي شده است.

The Rāhat-os-Sodur by Rāvandi is not considered an independent source of social or cultural history, and it is just regarded as a book on political history of Iran in the Seljuk period, but the character and attitudes of its author, as a literary man and an artist, has made such a work an authentic source for scholars in the social and cultural history, and particularly for those in the field of social and cultural history of Persian art. In writing the book, Rāvandi has taken some cultural, literary and artistic details into consideration, a fact mostly neglected in other related political books. In the present essay, some information about the social and cultural history of art has been gathered with a social approach from this book, and then categorized and evaluated.