عوامل مؤثر بر ماندگاري پزشكان متخصص در استان‌هاي كمتر توسعه يافته و مناطق محروم از ديدگاه آنان

مقدمه: نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم و كمتر توسعه يافته داراي اهميت فراواني است به‌گونه‌اي كه اگر به نگهداشت آنان توجه نشود باعث ايجاد مشكلاتي در سطح سلامت جامعه مي‌گردد. هدف از انجام مطالعه حاضر شناسايي عوامل مؤثر بر ماندگاري پزشكان متخصص در استان هاي كمتر توسعه يافته و مناطق محروم بود. مواد و روش‌ كار: مطالعه حاضر از نوع مطالعات توصيفي پيمايشي بود. شركت‌كنندگان در مطالعه شامل 384 نفر از پزشكان متخصص در استان هاي كمتر توسعه يافته و مناطق محروم بودند كه به روش نمونه‌گيري خوشه اي تصادفي انتخاب شدند. پرسشنامه با استفاده از مباني نظري، اسناد بالادستي و مصاحبه با خبرگان تهيه شد كه شامل 8 شاخص در ماندگاري متخصصين در مناطق محروم بود. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش معادلات ساختاري و تحليل عاملي در نرم افزار SPSS نسخه 25 و AMOS استفاده شد. يافته‌ها: در مطالعه حاضر 209 نفر متخصص زن و 175 نفر مرد از 21 استان و 37 شهر حضور داشتند. ميانگين سني شركت كنندگان در مطالعه 34.8 بود. ميانگين عامل هاي ويژگي شغل، نظام پرداخت، امكانات رفاهي، امكانات شغلي، محيط كاري، قوانين و مقررات، ويژگي شخصيتي و انگيزش شغلي به ترتيب برابر 4.20، 66.4، 38.4، 494.4، 69.4، 86.3، 15.4، 18.4 بود. نتايج تحليل عاملي تأييدي مؤلفه ها برازش مناسب آن ها را نشان داد. همچنين تاثير تمامي عوامل بر روي نگهداشت پزشكان در مناطق معني دار بود و در اين بين ويژگي شغل بيشترين تاثير را در بين ساير عوامل داشت. نتيجه‌گيري: سه عامل سازماني، محيطي و فردي و 8 عامل ويژگي شغل، امكانات شغلي، انگيزش شغلي، محيط كاري، قوانين، امكانات رفاهي، ويژگي هاي شخصيتي و نظام پرداخت به ترتيب در نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم و كمتر توسعه يافته مؤثر بودند. بر اين اساس، مديران تصميم گير مي‌توانند با توجه به عوامل شناسايي شده برنامه‌ريزي مدوني، به‌منظور بهبود شرايط نگهداشت و تأمين نيروي انساني موردنياز در مناطق محروم به عمل آورند.