مدل يابي روابط ساختاري كنش هاي اجرايي با درگيري تحصيلي باميانجي گري عدم تحمل بلاتكليفي در دانش آموزان دخترمتوسطه اول

هدف: هدف از پژوهش حاضر، مدل‌يابي روابط ساختاري كنش‌هاي اجرايي با درگيري تحصيلي با ميانجي‌گري عدم تحمل بلاتكليفي در دانش‌آموزان دختر بود. روش شناسي: اين پژوهش همبستگي با استفاده از مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش تمامي دانش‌آموزان دختر پايه نهم مقطع متوسطه اول شهرستان ساري در سال 99-1398 بودند.280 دانش‌آموز به عنوان حجم نمونه از بين تمامي كلاس‌ها با توجه به معيارهاي ورودي و رعايت ملاحظات اخلاقي انتخاب شدند. ابزارهاي گردآوري شامل پرسشنامه‌هاي درگيري تحصيلي زرنگ (1391)، پرسشنامه كنش‌هاي اجرايي نجاتي (2013)، پرسشنامه عدم تحمل بلاتكليفي فريستون و همكاران (1994) بودند. براي تجزيه وتحليل داده‌ها از نرم‌افزارهاي SPSS-18 و Amos-23 و روش‌هاي آماري توصيفي وآمار استنباطي در سطح معناداري 0/01 استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه كنش‌هاي اجرايي با درگيري تحصيلي با ميانجي‌گري عدم‌تحمل‌بلاتكليفي ارتباط داشت. از طرفي رابطه مستقيم معناداري بين عدم‌تحمل‌بلاتكليفي و كنش‌هاي اجرايي و درگيري تحصيلي مشاهده شد. همچنين بين كنش‌هاي شناختي و درگيري تحصيلي مستقيم معناداري وجود داشت. به طور كلي مدل برازش شده نشان داد اثرات مسيرهاي مستقيم و غيرمستقيم 83 درصد از متغير درگيري تحصيلي توسط عدم تحمل بلاتكليفي و كنش‌هاي اجرايي قابل تبيين مي‌باشد. بحث و نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش، كنش‌هاي شناختي و عدم تحمل بلاتكليفي با درگيري تحصيلي دانش آموزان در مقطع متوسطه اول در ارتباط بود. نتايج نشان داد كنش هاي اجرايي بر درگيري تحصيلي با ميانجي گري عدم تحمل بلاتكليفي در دانش آموزان دختر متوسطه اول شهرستان ساري اثر غيرمستقيم دارد.