پديدارشناسي مساله فرهنگي جمهوري اسلامي ايران از منظر مديران، صاحبنظران و فعالان فرهنگي

انقلاب اسلامي را مي‌توان پديده‌اي كاملاً فرهنگي دانست كه فرهنگ مهم‌ترين بستر وقوع و توسعه‌ي آن و در همان حال بزرگترين تهديد آن است. اين مقاله كوشيده با اتكا به سه مرحله‌ي روش پساپديدارشناسانه‌ي «تغيّر» از طريق گفتگوي عميق با نوزده نفر از مديران، صاحبنظران و فعالان فرهنگي شناخته‌شده و تاثيرگذار كشور به روايت نسبتاً كاملي از واقعيت مسأله‌ي فرهنگي ج.ا. برسد و چشم‌انداز فرهنگي كشور در صورت تداوم وضع موجود را ترسيم كند و ضروري‌ترين سياست‌ها براي بهبود وضعيت را بشناسد.با توجه به داده‌هاي به‌دست‌آمده از گفتگوها، «اختلال در مولفه‌هاي همبستگي اجتماعي»، «عوارض ذاتي تجدد و مدرنيته»، «كاهش جايگاه دين و زوال دين‌داري»، «كارگزاران و مديران كارنابلد»، «نابساماني و عدم توازن ساختار حكمراني» و «ابتلاي الهي به اقتضاي مسير رشد» جنبه‌هاي گوناگوني از واقعيت مسأله‌ي فرهنگي ج.ا. هستند و مشاركت‌كنندگان در پژوهش باور دارند كه چشم‌انداز فرهنگي جمهوري اسلامي در صورت تداوم شرايط موجود اين‌گونه خواهد بود: «آشفتگي و هرج‌ومرج ارزشي و فرهنگي»، «تغيير ماهيت و تبديل نظام» يا «رشد فرهنگي جامعه و تثبيت بنيادين نظام».