مقايسه نسل هاي قديم و جديد شهرهاي جديد در چين (مطالعه موردي: منطقه كلانشهري شانگهاي)

مفهوم عمومي شهر جديد، با تمركز بر ماهيت متمايز چين در قالب ضرباهنگ سريع رشد و توسعه شهري، بازتاب دهنده ابعاد اختصاصي اين رويكرد مبني بر شهرسازي مقدم بر شهرنشيني است. از اين رو، نسل هاي قديم و جديد شهرهاي جديد در چين، با استناد به نمونه منطقه كلانشهري شانگهاي، رهيافتي در مواجهه با افزايش فزاينده جمعيت شهرنشين هستند كه در عين حال، ارتقاء سريع رشد اقتصادي و متعاقبا بهبود رقابت پذيري و كاهش نابرابري هاي منطقه اي را هدفگذاري مي كنند. كلانشهر شانگهاي و منطقه كلانشهري شانگهاي، بستر تبلور اين جريان هستند كه نخست و ناگزير بر ابعاد كمي توسعه متمركز است، اما به تدريج، ابعاد كيفي آن را نيز مخاطب قرار مي دهد. اين چنين، اگر نسل قديم شهرهاي جديد بر تدارك مسكن در خدمت فعاليت هاي صنعتي و سپس كاركرد اقتصادي تاكيد داشتند، نسل جديد، توسعه مسكوني را به عنوان محركي براي رشد اقتصادي و متعاقبا زيست پذيري و كيفيت زندگي، هدفگذاري مي كنند. اگر نسل قديم با اتكا به مدل صنعتي اتحاد جماهير شوروي، توسعه حومه شانگهاي و پراكنده رويي شهري مبتني بر الگوي تك مركزي را دنبال مي كردند، نسل جديد به دنبال ساختار فضايي چندمحور، چندلايه و چندمركزي منطقه كلانشهري شانگهاي است. آنچه در سير تحول ايجاد و توسعه نسل هاي قديم و جديد شهرهاي جديد در منطقه كلانشهري شانگهاي قابل توجه است، تقليل نقش دولت مركزي و تفويض اختيار به دولت هاي محلي و شركت هاي توسعه و ساخت است كه متمم آن، تغيير در مكانيزم سرمايه گذاري است. توجه به ساير ابعاد و ويژگي هاي اين جريان، مي تواند براي ساير كشورها، از جمله ايران، كه اين سياست هم چنان در آن ها موضوعيت دارد، شناسايي و كاربست تدابيري را در پي داشته باشد كه با لحاظ اشتراكات شكلي و محتوايي و افتراقات زمينه اي و اختصاصي، راهگشا خواهند بود.