اعتبارسنجي اثر سوم‌شخص بر بينندگان سيماي جمهوري اسلامي ( نگرش والدين تهراني به برنامه‌هاي تلويزيوني)

تلويزيون، در جهان امروز، بر نگرش‌، گرايش‌ و رفتارهاي انسان‌ها تأثيري غيرقابل ‌انكار دارد. به‌علاوه، همۀ ما، باورها و ادراكاتي دربارۀ ميزان تأثيرپذيري خود و ديگران از تلويزيون داريم. يكي از نكات مهم دربارۀ اين ادراكات، اين است كه ما ميزان تأثيرپذيري خودمان از تلويزيون را با ميزان تأثيرپذيري ديگران از آن مقايسه مي‌كنيم و در چنين مقايسه‌اي، معمولاً ديگران را بيش از خود، تحت‌تأثير رسانه‌ها مي‌پنداريم. هدف اين تحقيق، بررسي ميزان اثر سوم‌شخص، از منظر والدين دانش‌آموزان تهراني، دربارۀ برنامه‌هاي سيما است. در اين تحقيق كه به روش پيمايشي و با نمونه‌گيري خوشه‌اي از والدين دانش‌آموزان ساكن دو منطقۀ تهران (386نفر) انجام شد، اين نتايج به دست آمد: نخست، اثر سوم‌شخص در جامعۀ آماري شهر تهران رخ مي‌دهد و تفاوت‌هاي موجود بين اين شهر و جوامع غربي، مانع پيدايش اين اثر نيستند (اگرچه تفاوت‌هايي در اندازۀ اثر وجود دارد)؛ دوم، نحوۀ تأثيرپذيري از محتوا (مطلوبيت/ نامطلوبيت) بر پيدايش و اندازۀ اثر سوم‌شخص، اثرگذار است؛ سوم اينكه با افزايش فاصلۀ اجتماعيِ ادراك‌شده بين خود و ديگري، اندازۀ اثر سوم‌شخص نيز افزايش مي‌يابد؛ نكتۀ چهارم اينكه، بين سوگيري خوش‌بينانه و اثر سوم‌شخص، رابطه‌اي معنادار برقرار نيست و پنجم اينكه، بين تمايلات رفتاري براي محدود كردن دسترسي به رسانه و اندازۀ اثر سوم‌شخص ادراكي، رابطه‌اي معنادار با قدرت متوسط برقرار است.