نگاهي به سنّت و نوآوري درتصويرپردازي شاعرانۀ شهريار

زمينه و هدف: شهريار را شاعر سنّتگراي نوجو‌ گفته‌اند و اين، ويژگي غالب در سخن اوست؛ چه در زمينۀ موضوع و محتوا، چه زبان و چه تصاوير شاعرانه. در تصويرپردازي شاعرانۀ او، نو و سنّتي به هم آميخته است؛ او هم تصاوير كليشه‌اي و تكراري برگرفته از سنّت غزلسرايي فارسي را در شعر خود وارد ميكند و بي‌قيدوبند آن را بكار ميگيرد و هم با تكيه بر تجارب شخصي، ديد فردي و عينيّت‌گرايي، تصاوير نو و بي سابقه‌اي از پديده‌هاي معاصر و تجارب شخصي خويش ميآفريند. در پژوهش حاضر، سنّت‌گرايي و نوگرايي شهريار در زمينۀ تصاوير شعري مورد بررسي قرار گرفته و تشبيهات و استعاره‌ها در شعر شهريار از اين منظر بازكاويده شده و مورد تجزيه و تحليل علمي و منتقدانه قرار گرفته است.روش مطالعه: روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي تحليلي و روش گردآوري اطّلاعات، اِسنادي (كتابخانه‌اي) است.يافته‌ها: بسامد تصاوير تكراري و كليشه‌اي در شعر شهريار بسيار بالاست و حجم وسيعي از تصاوير او را، تصاوير مأخوذ از سنّت غزلسرايي فارسي تشكيل ميدهد. تشبيهات و تصاوير مرتبط با ويژگيهاي جمالشناسي معشوق، قريب به اتفاق، برگرفته از گذشته‌اند و نوآوريهاي او در تصويرپردازي، بيشتر مرتبط با پديده‌هاي معاصر، ويژگيهاي زندگي مدرن و تجارب شخصي شاعر ميباشد.نتيجه‌گيري: تصاويري كه ويژگيهاي جمال‌شناسي معشوق سنّتي را بازتاب ميدهند در شعر او بصورت گسترده وارد شده‌اند. بسياري از تصاوير شعري او درمورد معشوق، برگرفته از سنّت است و در اين زمينه به‌ويژه از حافظ، بسيار تأثير پذيرفته است. شهريار در تصويرپردازي بيشتر از تشبيه و استعاره سود جسته است و اگر نوآوري‌هايي در زمينۀ تشبيه داشته، در استعاره، سنّت‌گراتر است. در شعر او كمتر ميتوان نشاني از سمبل و نماد يافت و اين عامل نيز نشان از عدم فرديّت در نظام كلي تصويري شهريار است.